„O, jak kocham ten szorstki krzyż, na nim Pan moc piekielną zmógł” - tak brzmią słowa starego chrześcijańskiego hymnu, którego nie potrafię śpiewać bez wzruszenia i najwyższej wdzięczności Bogu. Tym razem jednak, gdy słyszę po raz kolejny słowo „krzyż”, budzi się we mnie sprzeciw i gniew. Długo milczałem, bo miałem nadzieję, że może ta choroba ustąpi, ale dłużej nie mogę i nie chcę milczeć.

W reakcji na to, co słyszę i czytam w relacjach sprzed Pałacu Prezydenckiego w Warszawie, pozwalam sobie skreślić i opublikować tych kilka zdań, które wyrażają nie tylko moją osobistą opinię, ale również wielu osób wywodzących się ze środowiska ewangelikalnych chrześcijan.

Nie jestem politykiem, a więc w żaden sposób nie jestem uzależniony od sondaży i słupków poparcia. Nie muszę więc dbać o popularność i nadmiernie troszczyć się o polityczną poprawność swoich wypowiedzi.

Jestem człowiekiem, który od ponad 35 lat służy Bogu, posługując ludziom jako duszpasterz i nauczyciel Ewangelii. Jako człowiek, który poświecił życie zwiastowaniu chwały krzyża Chrystusowego, muszę przypomnieć autorom „sceny polskiej” na Krakowskim Przedmieściu, że dla naśladowców Chrystusa krzyż jest symbolem najważniejszej śmierci w historii ludzkości. Krzyż dla chrześcijanina to symbol męczeńskiej i odkupieńczej śmierci Pana naszego Jezusa Chrystusa. Ten symbol nie ma nic wspólnego ze śmiercią tragicznie zmarłego Prezydenta RP i jego Małżonki oraz pozostałych 94 ofiar tragedii smoleńskiej. Tych dwóch spraw nie wolno mieszać.

To, co dzieje się wokół krzyża przed Pałacem, nie tylko obraża moje uczucia religijne, ale też jest antyświadectwem wobec niewierzących. Mam wrażenie, że – jak napisał kiedyś Apostoł – „Wielu bowiem z tych, o których często wam mówiłem, a teraz także z płaczem mówię, postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusowego” (List do Filipian 3:18).

Traktowanie krzyża w sposób, jaki widzimy dziś przed Pałacem Prezydenckim, niegdyś na żwirowisku oraz w bardzo wielu innych przypadkach w przeszłości, jest – w mojej ocenie – odruchem prymitywnym. Zwierzęta znaczą swój teren swoim zapachem. Ludzie znaczą swój teren symbolami: narodowymi, religijnymi, klanowymi. Nie chcę nikogo obrazić, nie mam nic przeciwko dekorowaniu krzyżami odpowiednich miejsc, ale instrumentalne posługiwanie się symbolem krzyża uznaję za działanie, wynikające z niskich, niegodnych chrześcijanina pobudek.

Uważam, jak chyba większość Polaków, że na Pałacu Prezydenckim powinna się znaleźć tablica upamiętniająca fakt, iż w tym budynku żył i pracował przez blisko 5 lat tragicznie zmarły Prezydent RP Lech Kaczyński.

Uważam, jak chyba większość warszawiaków, że gdzieś, w stosownym miejscu stolicy powinien stanąć pomnik upamiętniający tragiczną śmierć 96 ofiar smoleńskiej katastrofy.

Uważam, jak chyba większość chrześcijan kochających Jezusa Chrystusa, że krzyż ma wskazywać i przypominać męczeńską śmierć Syna Bożego, a nie służyć jako rekwizyt patriotycznych czy politycznych manifestacji albo - co gorsza - jako narzędzie znaczenia „swojego terenu”.

Uważam też, że Kościół nie jest odpowiedzialny za los harcerskiego krzyża, ale jednocześnie wiem, że obowiązkiem liderów Kościoła jest wskazywanie wiernym właściwego postępowania, a gdy zachodzi konieczność - dyscyplinowanie postaw i działań nagannych.

Władzom świeckim, państwowym i lokalnym, odpowiedzialnym za bezpieczeństwo i praworządność, dedykuję przesłanie płynące z 600-lecia bitwy pod Grunwaldem, że czasem, dla dobra Ojczyzny, „krzyżowców” trzeba po prostu przepędzić z okupowanych terenów.

W tej intencji będę się modlił o rozwagę i odwagę dla tych, którzy z racji urzędu muszą tę sprawę uporządkować, oraz o opamiętanie dla tych, którzy swoją religijno-patriotyczną gorliwość marnują na wzniecanie konfliktów. Zaś dla wszystkich nas, abyśmy rozumieli, cenili i właściwie korzystali z prawdziwej symboliki krzyża.

Pastor W. Andrzej Bajeński
Prezbiter Naczelny ■