Nina Hury

60-lecie Kościoła Chrystusowego w Lidzbarku Warmińskim

Lidzbark Warmiński to jedna z pierwszych miejscowości, gdzie tuż po wojnie nasz Kościół jako Zjednoczenie Kościołów Chrystusowych Wyznania Ewangelicznego podejmował działalność. Zamieszkały wówczas w Olsztynie Jerzy Sacewicz, w poszukiwaniu rozproszonych wierzących, zawitał tu w roku 1946. Nawiązał kontakt z rodziną Karola Rotha, która stała się zalążkiem zboru w tym mieście. Staraniem Jerzego Sacewicza przydzielono Kościołowi poniemiecką kaplicę przy ulicy Szwoleżerów 5 (nieistniejący już dziś budynek naprzeciwko obecnej kaplicy). Budynek był częściowo zdewastowany. Rothowie z wielkim poświęceniem i zapałem włączyli się do prac remontowych.

Pastorem tej społeczności – a raczej przełożonym zboru, bo takiego terminu wówczas używano – zostaje Teodor Lewczuk, który z żoną Olgą i dwojgiem dzieci (Ziną i Lonkiem) przyjeżdża z Biełek na Białostocczyźnie. Jako kaznodzieja usługuje tu również Andrzej Aniszczuk. Po roku zbór liczy około 20 członków i staje się prężnym ośrodkiem charytatywno-misyjnej działalności Kościoła.

W 1947 roku powstaje tu sierociniec. Znajduje w nim miejsce 32 dzieci w wieku 2-13 lat. Na ten cel władze miejskie przydzielają sąsiedni budynek przy ul. Szwoleżerów 7. Oficjalne otwarcie domu dziecka odbywa się 9 listopada 1947. Kieruje nim Olga Korniluk. Niestety, komunistyczne władze nie pozwalają Kościołowi na wychowywanie dzieci i po dwóch latach ten dom dziecka zostaje zamknięty. Odremontowany przez Kościół budynek władze przekazują pod administrację wojskową, a Kościół bezskutecznie zabiega o zwrot poniesionych nakładów.

W Lidzbarku Warmińskim odbywają się też kursy i kolonie dla dzieci i młodzieży. W okresie 4.04-26.06 1948 zorganizowano tam kurs teologiczny dla pracowników Kościoła, co zaowocowało powołaniem do życia Seminarium Teologicznego pod kierownictwem prezbitera Mikołaja Korniluka. Rok później, we wrześniu 1948, przeniesiono je do Warszawy.

W 1947 roku do Lidzbarka Warmińskiego przybywa (jako repatriant z ZSRR) Mikołaj Makarczuk, który przejmuje obowiązki pastora. W 1950 roku – jak wielu innych działaczy kościelnych – zostaje aresztowany. Służy wiernie zborowi aż do roku 1993 - do końca swego życia.

Dobre jak na ówczesne czasy warunki lokalowe sprzyjały wszechstronnemu wykorzystaniu kaplicy i pomieszczeń pomocniczych. Jeszcze w roku 1971 odbył się tam obóz młodzieżowy. W 1974 trzeba było jednak opuścić dotychczasowy obiekt. Kaplica i sąsiadujące z nią budynki przeznaczono do rozbiórki, a teren pod budowę osiedla mieszkaniowego. Zborowi przydzielono pomieszczenia na parterze w kamienicy naprzeciwko - przy ul. Szwoleżerów 2. Uroczystość otwarcia nowej siedziby odbyła się 3 listopada 1974 roku.

W kwietniu 1979 roku w celu wspomożenia pracy pastora Mikołaja Makarczuka zostaje oddelegowany z Warszawy do Lidzbarka Warmińskiego Jerzy Puszcz. Jednym z pierwszych widocznych efektów jego pracy był nowy wystrój kaplicy. Aktualnie pełni on obowiązki pastora zboru.

Jubileusz 60-lecia Kościoła Chrystusowego w Lidzbarku Warmińskim połączono ze Świętem Dziękczynienia regionu północno-wschodniego. Okoliczne zbory: z Grudziądza, Olsztyna, Ostródy, Lidzbarka Welskiego i Gdyni zgromadziły się razem na obrzeżach Lidzbarka Warmińskiego w Zaciszu Leśnym, by dziękować Bogu za Jego błogosławieństwa.

Okolicznościowe życzenia na ręce pastora Jerzego Puszcza składał m.in. miejscowy burmistrz oraz burmistrz Milanówka – rodzinnego miasta pastora. Prezentacja multimedialna przywołała minione lata. Wśród obecnych była m.in. Hanna Roth - wnuczka pioniera zboru Karola Rotha, Lonek Lewczuk – syn pierwszego pastora, a też 3-osobowa grupa z zaprzyjaźnionego Kościoła w Kalifornii. Słowo Boże głosił pastor W. Andrzej Bajeński – naczelny prezbiter naszego Kościoła, przypominając, że Kościół Chrystusowy w Lidzbarku Warmińskim nie istnieje dla siebie samego, ale ze względu na Jezusa Chrystusa, żeby ludzie mieszkający w tym mieście mogli Go poznać jako Zbawiciela, że celem zgromadzeń Kościoła jest wielbienie i czczenie Boga. Obszerna relacja z tej uroczystości ukazała się w „Gazecie Lidzbarskiej”. Czytamy w niej m.in.: Zbór nie jest zbyt liczny jednak aktywny, a przede wszystkim aktywny jest sam pastor, który potrafi swoją służbę Bogu pogodzić z działalnością społeczną. Na przykład wielu młodym ludziom przybliżył astronomię, która go kiedyś zafascynowała, wspiera lidzbarskich rycerzy, współorganizuje wydarzenia kulturalne. Przyczynił się do zbliżenia Lidzbarka i Milanówka, teraz już partnerskich miast”.

---

Napisano w roku 1948

Zbór w Lidzbarku Warmińskim zorganizowano we wrześniu 1946 roku. Zbór ten posiada kaplicę przy ul. Szwoleżerów 5, w której odbywają się regularnie nabożeństwa Kościoła Chrystusowego w każdą niedzielę dwa razy oraz w środy godzina biblijna. Na trzech placówkach misyjnych tego zboru nabożeństwa odbywają się w kolejności raz na dwa tygodnie. Zbór przejawia kulturalno-oświatową i repolonizacyjną działalność przez młodzież i Szkołę Niedzielną oraz prowadzi pracę charytatywną.

W lipcu i sierpniu ub.r. [1947 – red.] w Lidzbarku Warmińskim staraniem Zjednoczenia Kościołów Chrystusowych były urządzone dwumiesięczne kolonie letnie dla 62 dzieci z terenu Górnego Śląska, Warszawy, woj. białostockiego, gdańskiego, pomorskiego, wrocławskiego, olsztyńskiego.

Cytat z pierwszego numeru miesięcznika „Jedność”,
wydawanego przez Zjednoczenie Kościołów Chrystusowych w okresie marzec 1948 – wrzesień 1950.