Kaznodziejstwo jest moją pasją

wywiad z pastorem Andrzejem Bajeńskim

[Tekst opublikowany w „Słowie i Życiu” nr 5-6/90]

R. Krawczyk: Nosi Brat nazwisko znane dziś w środowisku ewangelicznych chrześcijan w naszym kraju, a coraz szerzej także za granicą. W Polsce pojawiło się ono w latach dwudziestych bieżącego wieku. Czy jest Brat spadkobiercą tradycji rodzinnych w dziele głoszenia ewangelii?

Andrzej Bajeński: Jestem chrześcijaninem trzeciej generacji w naszej rodzinie. Zaczęło się od mojego dziadka, Pawła Bajeńskiego. Należał do Kościoła prawosławnego, kiedy jako młody człowiek zapoznał się z ewangelią i ją przyjął. Było to na wschodzie Polski. Potem, przez wiele lat, aż do końca życia zwiastował Jezusa innym, był znanym pracownikiem naszego Kościoła.

Następnie ojciec. On, co prawda, nie miał większego wpływu na moje życie; zmarł gdy miałem siedem lat, ale też był człowiekiem wierzącym. W tym drugim pokoleniu spuściznę chrześcijańską bardziej dziedziczę po swoim stryju, George'u Bajeńskim, który był kaznodzieją tu, w Polsce, obecnie mieszka i pracuje dla chwały Bożej za granicą.

Tak, jest moim przywilejem mieć to nazwisko z pewnymi już rodzinnymi tradycjami w dziele głoszenia ewangelii. Dodam w tym miejscu, że kiedy myślę, jak to dziedzictwo wpłynęło na moją obecną służbę, to mam takie ukryte marzenie, ażeby kiedyś także mój syn chciał tę tradycję przedłużyć. Ale to nie ode mnie zależy, to Bóg powołuje.

— Zbór warszawski, jako pierwszy z kręgu Kościoła Zborów Chrystusowych przyjął nazwę autonomiczną „Chrześcijańska Społeczność". Czy ten wyróżnik ma głębszy podtekst?

— Ta nazwa powstała jeszcze wtedy gdy byliśmy częścią Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego, i wówczas, odpowiadając komuś na pytanie z jakiego jestem Kościoła, musiałem zawsze określać: Zjednoczony Kościół Ewangeliczny - II Zbór w Warszawie. l Zbór, II Zbór, III Zbór... Myślałem, w jaki sposób uciec od pojęcia „zbór", zwłaszcza, że w kręgach katolickich jest to rozumiane jako coś bardzo obcego, coś niemieckiego, coś nie polskiego. Tak zrodziła się nazwa „Chrześcijańska Społeczność".

Słowo „Społeczność" ma zastąpić określenie „zbór" czy „parafia". Dlaczego „Chrześcijańska"? — Inne zbory nazywają się np. Betezda, Zbór Betezda. Przyznam się, nie lubię za bardzo tych hebraizmów, więc chciałem, aby było to coś komunikatywnego, a jednocześnie dawało wyraz temu, iż nie stanowimy jakiejś szczególnej grupy poza tym, że jesteśmy po prostu gronem chrześcijan. Warto może wiedzieć, że Kościoły Chrystusowe na Zachodzie często noszą nazwę Christian Churches — Chrześcijańskie Kościoły. W sumie - taka była geneza „Chrześcijańskiej Społeczności".

Natomiast, czy ma głębszy podtekst? Ma. Działamy w ramach Kościoła Zborów Chrystusowych, jesteśmy jego częścią. Ze Statutu Kościoła wynika, że Zbory powinny mieć, i mają, autonomię. Nadając imię własne Zborowi, staliśmy się więc niejako prekursorami tego typu działania również dla innych Zborów, co nie znaczy, że chcemy się odróżniać od innych. Chodzi o to, aby ludzie identyfikowali nas z konkretną społecznością, a nie z całym Kościołem, którego poszczególne Zbory naprawdę różnią się między sobą. To jest nasz wyróżnik, wyróżnik mówiący o pewnej autonomii, którą cieszymy się, szanujemy i bronimy...

Chciałbym jeszcze podkreślić dwie rzeczy. Po pierwsze - autonomia wyzwala inicjatywy. Natomiast, im większa jest nadbudowa, tym trudniej o realizację inicjatyw własnych. Po drugie - jako Zbór wypracowaliśmy pewne wizje działań. Działając autonomicznie możemy poświęcić się całkowicie ich realizacji, bez zbędnych debat, targów, uzgadniania byle szczegółów. Sądzę, że ideałem byłoby, gdyby swego czasu ZKE zreorganizował się nie na poszczególne denominacje, ale na federację autonomicznych zborów.

— Od ośmiu lat jest Brat pastorem największej społeczności Kościoła Zborów Chrystusowych, ale jak mi wiadomo prowadzi Brat - jako duchowny – szerszą działalność, wykraczającą daleko poza ramy Zboru. Jakich form pracy ona dotyczy?

— Tak się złożyło, że jestem pastorem jednej z największych społeczności ewangelicznych w Polsce, ale to nie moja zasługa. Po prostu było mi to niejako darowane. Tutaj, w tym Zborze się wychowałem, ta Społeczność (poprzejściu na emeryturę br. Jerzego Sacewicza, sen.) upoważniła mnie do prowadzenia Zboru.

Jaka jest moja szersza działalność? Myślę, że zmienia ona trochę swój kierunek w zależności od wieku i moich zainteresowań.Do tej sfery mego życia zaliczam działalność wśród młodzieży. Przez lata, gdy byłem jeszcze liderem młodzieżowym, a też później, gdy przyjąłem na siebie obowiązki pastora, stale fascynowała mnie praca z młodymi ludźmi. M.in. powołałem do życia tzw. Międzykościelny Komitet Młodzieżowy, dzięki czemu doszło do zwołania trzech ogólnopolskich konferencji młodzieżowych. Przez pewien okres prowadziłem szkolenia dla liderów młodzieżowych, do czego zresztą chcę wrócić w przyszłym roku. Wciąż lubię uczestniczyć w obozach i zimowiskach młodzieżowych.

Od wielu lat jestem stałym wykładowcą w Seminarium Teologicznym (dawniej przy ZKE,

obecnie w ramach Kościoła Zielonoświątkowego), a także w Korespondencyjnym Seminarium Biblijnym KZCh. Wykładam naukę o Kościele oraz homiletykę. Niektórzy z moich byłych uczniów to dziś naprawdę wzięci kaznodzieje.

W kręgu moich zainteresowań leży również działalność wydawnicza. Czytam dużo literatury w języku angielskim, i co lepsze, wartościowsze pozycje promuję do przełożenia na polski. Część sarni tłumaczymy i wydajemy, część zlecamy.

Myślę, że w temacie pytania mieści się także przyjmowanie i dystrybucja darów z zagranicy, którą od czasu naszego polskiego kryzysu w roku 1981 nasz Zbór prowadzi. Ta działalność „zjadła" mi ogromną ilość czasu i zdrowia, wtedy gdy osobiście się tym zajmowałem, jak i potem gdy już tylko nadzorowałem.

Do wymienionych form moich poczynań dodam wreszcie i tę, która obecnie najbardziej mnie fascynuje i wciąga — misja szerzenia ewangelii w szerokim tego słowa znaczeniu. Kiedyś, w czasie modlitwy miałem rozłożoną przed sobą mapę Polski. W promieniu mniej więcej 100 km od Warszawy naliczyłem około 60 miejscowości (mam na myśli miasta liczące minimum 10 tys. mieszkańców), w których nie ma żadnych Kościołów typu ewangelicznego. Bóg położył mi na serce, aby w jakiś sposób do tych miast dotrzeć, a jednocześnie wskazał człowieka, który z czasem stał się moim asystentem, i to nie tylko w sprawach misyjnych.

Był czerwiec 1987 r. Pożyczyliśmy duży namiot, krzesła i przeprowadziliśmy pierwszą namiotową kampanię ewangelizacyjną. Po pięć dni byliśmy w Makowie, Ciechanowie i Grójcu. Dziś mamy tam zarejestrowane placówki misyjne. Dodam przy tej okazji, że ich liczbę uzupełnia Grudziądz, który zaistniał niezależnie od akcji „Biblia pod namiotem". Drugą, większą już kampanię zrobiliśmy w tym roku. Byliśmy w sześciu miastach, w każdym z nich przez tydzień. Głosiliśmy Chrystusa tym razem w: Płocku, Pułtusku, Puławach, Płońsku, Piasecznie i Ostrołęce. Po tej akcji przymierzamy się do otwarcia kolejnych placówek. Rozglądamy się za lokalami odpowiednimi do prowadzenia pracy duszpasterskiej w niektórych z odwiedzanych wiosną miast.

— To rzeczywiście ogrom obowiązków, których pogodzenie wymaga dużego zmysłu organizacyjnego, a także całego sztabu wspópracowników. O nich dotychczas nie mówiliśmy. Poza tym, nie wspomniał Brat o innych cennych inicjatywach. Mam na myśli informator zborowy, (co zauważono na łamach „Chrześcijanina"), sprzedaż literatury chrześcijańskiej i Pisma Świętego, moe jeszcze jakieś? Trzeba być prawie... dyrektorem, aby wszystko tak sprawnie funkcjonowało.

— Inicjatyw można mieć mnóstwo, ale aby je obrócić w czyn potrzebni są ludzie. Kluczem do sukcesu są dobrzy współpracownicy. Rozpocznę od Rady Zboru, która bacznie mnie obserwuje i wspiera. Mam poza tym grono piętnastu etatowych pracowników. Są nimi: II pastor d/s duszpasterstwa i administracji, II pastor d/s młodzieży, trzej asystenci pastora, redaktor opracowujący na komputerze wszelkie materiały do druku, brat odpowiadający za sprawy techniczne (samochody,audio-video), kierownik sklepu z literaturą, sekretarka, administrator ośrodka szkoleniowo-wypoczynkowego w Ostródzie oraz czterech kierowników placówek misyjnych. Są też współpracownicy społeczni, mianowicie: komitet d/s dystrybucji darów, osoby zajmujące się sprzętem nagłośniającym i nagraniowym, obsługujące gości i konferencje, nauczyciele szkoły niedzielnej, muzycy. W gronie tych najbliższych i najbardziej oddanych sprawie współpracowników winienem wymienić też swoją żonę. To na niej spoczywa praktycznie cały ciężar prowadzenia domu, przyjmowania gości i tolerowanie mojego braku czasu.

Jeżeli chodzi o nasz mały biuletyn „Zborownik", to była to niewątpliwie nowość na rynku ewangelicznym w Polsce. Niewielka, ale pożyteczna rzecz, która z Bożą pomocą ukazuje się już piąty rok. Jest skierowany właściwie do członków Zboru, ale tą formą małej publikacji jest zainteresowanych także wielu sympatyków. W „Zborowniku" piszemy głównie o tym,co nas czeka. Są więc informacje dotyczące uroczystości, konferencji, oczekiwanych gości. Są komunikaty dla Rady Zborowej, młodzieży, Szkoły Niedzielnej. Jest kącik na recenzję książki, którą warto przeczytać, na rocznice urodzin członków Zboru i... wykaz dyżurów czystościowych. Jest też miejsce na stałą rubrykę „Od pastora", zawierającą malutkie refleksje na różne tematy.

Na bazie Zboru zrodziło się kilka lat temu Korespondencyjne Seminarium Biblijne i tu odbywają się jego zajęcia.

Z najnowszych inicjatyw, zaczyna się urealniać sprawa sklepu, chrześcijańskiej księgarni. Chcemy ją uruchomić od grudnia. Aktualnie przeprowadzamy remont lokalu; mieści się w tym samym budynku co kaplica. Będziemy sprzedawali książki na miejscu, ale chcemy, aby to była równocześnie księgarnia wysyłkowa.

To tyle do tej pory. Natomiast nasza przyszłość to działanie misyjne. Mówić, jeszcze raz mówić ludziom o Bogu. Jak najwięcej i jak najszerzej.

— Co sądzi Brat o pojęciu „teren trudny do ewangelizowania". Czy w ogóle takie istnieją?

— W moim odczuciu takie tereny chyba nie istnieją. Myślę, że do zewangelizowania bywają trudne jednostki. Apostoł Paweł był prześladowcą Kościoła, a kiedy ewangelia go poruszyła, po prostu przyjął Chrystusa. Bywa, że na jakimś terenie do niektórych ludzi w żaden sposób nie można dotrzeć z poselstwem Prawdy, ale są i tacy, którzy aż czekają na to, aby przyjść do nich z ewangelią. Przekonaliśmy się o tym w czasie wspomnianej akcji „Biblia pod namiotem". W większości miast frekwencja była bardzo liczna. Przeważnie wszystkie 250 krzesła były zajęte. Natomiast podwarszawska miejscowość Piaseczno wyróżniała się, szczególnie w negatywnym znaczeniu. Rozdaliśmy tam trzykrotnie więcej Ewangelii św. Jana i zaproszeń niż gdzie indziej, około 5 tysięcy. Zważywszy, że jest to miasteczko 15-tysięczne, otrzymała zaproszenie co trzecia osoba. Tymczasem zanotowaliśmy tam frekwencję najniższą. Był moment, że myślałem, iż w ogóle przerwę kazanie. W czasie zwiastowania wyczuwałem jakby mur. Było tak jakoś dziwnie. Nie mam odpowiedzi z czym to wiązać. Może rzeczywiście istnieje jakiś oporny teren, ale sądzę raczej, że to okoliczności mogą być bardziej lub mniej sprzyjające głoszeniu ewangelii.

— Żyjemy w czasach szczególnego propagowania haseł ekumenizmu. Jak daleka jest droga do jednego Kościoła Chrystusa na ziemi, w myśl słów ewangelii: „Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest"?

— Zacznę od tego, że nie wierzę w organizacje ekumeniczne, to jest w ich zjednoczeniowy charakter, ponieważ nie wierzę w organizacyjną jedność Kościoła. Chrystus ma tylko jeden swój Kościół. Mówiąc o jedności, miał na myśli jedność duchową. O tym trzeba pamiętać. Tymczasem, można mieć duchową jedność, a równocześnie żyć tak, że niszczy się jej oznaki. To tak, jak np. w małżeństwie: dwoje ludzi zawarło związek małżeński, ale żyją tak, iż bliźni myślą, że to są najgorsi wrogowie. Podobnie bywa z Kościołami. Jeżeli ty przyjąłeś Chrystusa i ja też, to jesteśmy braćmi, a naszym Ojcem jest Bóg. Możemy jednak postępować tak, że nie będzie oznak naszego braterstwa i ludzie pomyślą, że nie jesteśmy jedno. Ekumenizm powinien wypływać z potrzeb samych Kościołów, powinien być płaszczyzną dla realizacji wspólnych celów. Chęć współdziałania i poszanowania partnerów są tu zasadnicze. Jeżeli cele wyznacza Kościołom organizacja poprzez swoją biurokrację, to jest to nie do przyjęcia. Bezwzględnie, jestem za jednością chrześcijan, ale organizacja ekumeniczna dziś to bardziej forum dla polityki kościelnych dygnitarzy niż działania jednoczące. Przed paru laty, na ostatnim synodzie ZKE, byłem jednym z inicjatorów myśli o powołaniu aliansu, łączącego ludzi ewangelicznie wierzących w Chrystusa. Aliansu, który nie oznaczałby organizacji kierującej sprawami Kościołów, ale byłby forum do przedstawienia, kim jesteśmy, czym aktualnie dysponujemy, co mamy do zaoferowania i co planujemy. Wiem, że w ostatnim czasie ta myśl ożywa i to mnie bardzo cieszy.

— Był Brat członkiem Naczelnej Rady Kościoła, z czego zrezygnował. Jak to się dzieje, że tak liczny Zbór nie ma swojego przedstawiciela w tejże Radzie. Czy jest to bez znaczenia?

— Członkiem Rady Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego byłem przez dwie trzyletnie kadencje, a kilka lat dłużej pełniłem takąż funkcję w Radzie Ugrupowania Kościoła Chrystusowego. Dlaczego zrezygnowałem? Czasami niektóre z moich koncepcji, które chciałem realizować znacznie odbiegały od punktu widzenia na daną sprawę innych członków Rady w ramach Ugrupowania. Moje postulaty wydawały mi się na tyle słuszne, że nie zgadzałem się na ich podważenie. Z chwilą, kiedy KZCh usamodzielnił się, wiedziałem, że nadszedł czas sprawnego, szybkiego działania w miejsce tracenia czasu na jakieś specjalne deliberacje, wzajemne przekonywanie się. Wtedy ustąpiłem z Rady. Przyznam, nie traktuję tego lekko, ale postanowiłem sprawdzić siebie w działaniu, nie będąc członkiem Rady, a też pozwolić funkcjonować innym braciom beze mnie. Uważam, że wpływ na całość pracy Kościoła, czy poszczególne Zbory można mieć niekoniecznie z racji sprawowania urzędu i posiadania praw wypływających z tego tytułu. Jestem przekonany, że skuteczniejszą, od administracyjnych zaleceń, formą wpływu jest pozytywne działanie.

— A jaki jest Brata stosunek do przeszłości Kościoła Zborów Chrystusowych w Polsce? Czy nie należałoby, w ramach „pamięci o wodzach”, pielęgnować wspomnień o poprzednikach, ojcach wiary? Nieliczne już tylko grono dzisiejszych członków zna fakty prześladowań i cierpień w więzieniach naszych braci w Chrystusie w okresie rzędów Stalina.

— Historia jest nauczycielką życia, pamiętam o tym. Staram się znać przeszłość naszego Kościoła i mieć w tej sprawie swoje zdanie, chociaż unikam jej oceny. Myślę, że nie mam do tego jakichś upoważnień. Rozumiem, że tkwimy w przeszłości, że przeszłość zawsze ma związek z teraźniejszością. Bezwzględnie zgadzam się z tym, że pamięć o wodzach wiary powinna być pielęgnowana. Jednak na razie mój problem tkwi w tym, że jestem jeszcze, myślę, na tyle młody, że wciąż raczej patrzę ku przyszłości niż przeszłości. W ferworze dnia codziennego, w zatroskaniu o przyszłość Zboru, Kościoła, stale jakby nie starczało mi czasu na te ważne rzeczy, na zgłębienie przeszłości. Na pewno z wiekiem i to się u mnie zmieni.

Natomiast, co się tyczy znajomości faktów prześladowań naszych braci poprzedników, przywódców, to powiem, że Kościół Chrystusa miał w każdym wieku swoich prześladowców. Akurat dzisiaj nie znosimy prześladowań, ale kto wie, co przyniesie dzień następny.

— Zbór w Warszawie boryka się z poważnymi trudnościami lokalowymi. Są podejmowane kroki w celu polepszenia sytuacji. Na jakim jesteśmy etapie?

— Nie da się nie zauważyć liczbowego wzrostu naszej Społeczności. Zapełnione wszystkie miejsca, łącznie z korytarzem, dzieci „upchnięte" w ławkach chóru, brak powietrza - to obraz naszych zgromadzeń w niedziele. Czasami, np. na Wielkanoc, zmuszeni byliśmy do posunięć niecodziennych. Aby móc swobodnie pomieścić wszystkich zborowników z ich gośćmi, musieliśmy wynająć większą salę. Ostatnim razem był to teatr. Przez całe lata usiłowaliśmy zdobyć nową działkę, ażeby pobudować kościół wolno stojący wraz z zapleczem. Nie udało się dotąd i nie wiem, czy trzeba to potraktować jako znak z nieba, że nie powinniśmy mieć takich pragnień, że jeszcze nie nadszedł dla nas czas, czy też należy skuteczniej w tym kierunku działać. Na razie podjęliśmy decyzję, że zabudujemy całe podwórko budynku, w którym mieści się obecnie nasza kaplica. Da nam to w sumie, łącznie ze stanem obecnym, około 300-350 miejsc siedzących. Jesteśmy w tej chwili na etapie załatwiania formalności. Mam nadzieję, że może wiosną rozpoczniemy realizację planów. Tymczasem postanowiliśmy zdwoić liczbę porannych nabożeństw, choć nie bez pewnego żalu, bo zawsze chcielibyśmy być wszyscy razem.

— „Chrześcijańska Społeczność" nie ogranicza swojej działalności do ram wewnętrznych i czysto ewangelizacyjno-misyjnych. Zbór uczestniczy w wielu różnorakich akcjach na rzecz społeczeństwa, w którym żyje...

— Przynajmniej dwie rzeczy wybijają się tutaj na czoło. Przede wszystkim jest to dystrybucja darów. Za pośrednictwem naszego Zboru przeszły dobra wartości blisko 70 milionów dolarów, przekazane przez różne organizacje misyjne, charytatywne z zagranicy. Był to sprzęt medyczny, leki, żywność, odzież, środki czystości. Odbiorcami, w skali kraju, zostały szpitale, apteki, domy dziecka, inne Zbory, Kościoły, ale też bezpośrednio zgłaszające się o pomoc do naszego Zboru osoby prywatne. Były akcje specjalne. Np. z okazji Dnia Dziecka czy Bożego Narodzenia, odżywkami firmy „Gerber" obdarowano najmłodsze dzieci z połowy Warszawy. Jest teczka podziękowań, dyplomów, setki najróżniejszych śladów tego, że wielu ludziom pomogliśmy.

Druga sprawa, to akcje letniego i zimowego wypoczynku dla dzieci i młodzieży. Staramy się, aby 50% miejsc było zarezerwowanych dla osób spoza naszego kościelnego grona, aby nie było to tylko dla nas. Dopłacamy do utrzymania uczestników obozu. Jest to wkład może nie aż tak wielki, ale robimy co możemy, na ile nas stać. Nie jest to bez znaczenia w obecnej sytuacji materialnej wielu rodzin.

— Czy tak znacząca pomoc okazana przez Zbór polskiemu społeczeństwu została dostrzeżona przez administrację państwową?

— Owszem. Ta służba została uhonorowana kilkoma odznaczeniami. Są to: z roku 1983 – Odznaka Honorowa za Zasługi dla m. Warszawy, a z września 1989 roku - Odznaka Przyjaciela Dziecka, przyznana przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, oraz Srebrny Krzyż Zasługi nadany przez Radę Państwa. Co prawda, odznaczenia te zostały wpięte w moją klapę, ale traktuję je bardziej jako wyraz uznania dla „Chrześcijańskiej Społeczności” niż dla Andrzeja Bajeńskiego.

— Niektóre nasze Zbory odżegnują się od terminu „liturgia". A przecież, z greki, oznacza to sposób odprawiania nabożeństw, pewien schemat, niekoniecznie traktowany jako kanon. Jakie jest Brata zdanie w tej kwestii?

— Oczywiście, zgadzam się, że niektórzy nie lubią nie tylko słowa „liturgia”, ale wszelkich słów, które płyną z tzw. kościelnictwa. Nie chcemy uprawiać kościelnictwa, chcemy, ażeby nasze chrześcijaństwo było życiem, niemniej odżegnywanie się od pojęcia „liturgia” uważam za nieporozumienie. Każde nabożeństwo musi mieć swój plan, porządek, a porządek to po prostu liturgia. Może ona być uboga albo ubogacona, przemyślana, albo chaotyczna, ale liturgia jest czymś od czego nie uciekniemy.

— W dużych Zborach coraz częściej podnoszą się głosy, aby w dobie zagrożeń chorobami XX wieku zmienić formę rozdzielania elementów Wieczerzy Pańskiej. Czy dla „Chrześcijańskiej Społeczności” nie stało się to jeszcze problemem?

— Owszem, stało się. Stąd też podjęliśmy ten temat na zebraniu członkowskim i wprowadzamy novum. Muszę tu od razu koniecznie zastrzec, że dotyczy ono tylko sposobu przeprowadzania Wieczerzy Pańskiej, w żadnym zaś stopniu nie spacza jej istoty. I tak, każdej niedzieli podczas spożywania chleba i wina wspominamy Jezusa Chrystusa, Jego życie, odkupieńczą śmierć i zmartwychwstanie, wyglądając Jego chwalebnego powrotu. Wzorem wydarzenia w Wieczerniku podajemy rozłamany chleb, który symbolizuje umęczone ciało Jezusa, a potem roznosimy wino, symbol przelanej - na znak „nowego przymierza” - krwi.

Chciałbym zauważyć, że sposób przeprowadzania Wieczerzy Pańskiej był i jest różny w różnych okresach i różnych kulturach. Żydzi i my używamy chleba bez kwasu. Większość Zborów używa chleba zwykłego. Kościół prawosławny - specjalnie wypiekanych bułek. Amerykanie stosują wyłącznie sok winogronowy, my prawdziwe wino, a w niektórych krajach azjatyckich stosowana jest herbata. Był czas, kiedy stanowiąc niewielką społeczność wszyscy piliśmy z jednego kielicha. Potem wprowadziliśmy drugi, a teraz pragniemy wypróbować stosowane przez wiele Kościołów na Zachodzie indywidualne mini-kieliszki. W Piśmie Świętym nie znajduję teologicznych podstaw do tego, aby uważać, że byłoby to jakieś wynaturzenie Wieczerzy. Powody zmian są głównie higieniczne. Gdy z jednego kielicha korzysta 70, a czasem więcej osób, pojawiają się różne zahamowania. W każdej dziedzinie życia zmiany przyjmujemy niechętnie, zwłaszcza gdy chodzi o sprawy uświęcone tradycją. Dlatego postanowiliśmy, że jeżeli po okresie kilkutygodniowej próby czyjeś przekonania nie pozwolą mu na taką formę uczestnictwa w Stole Pańskim - poszukamy wspólnie jakiegoś rozwiązania.

— Jest Brat znanym kaznodzieją. Należy żałować, że Brata budujące kazania nie znajdują miejsca w kościelnym organie prasowym „Słowo i Życie", ze szkodą dla czytelników oczywiście. Czy nie zamierza Brat pomyśleć także o publicystyce?

— Przede wszystkim dziękuję za komplement, choć przyznam, że wolałbym być raczej cenionym, niż tylko znanym kaznodzieją. Jest wielu znanych kaznodziejów, którzy swoją popularność zawdzięczają niekoniecznie chlubnym powodom. Ale, jeżeli już jestem znanym kaznodzieją, to myślę dlatego, że kaznodziejstwo jest pewną moją pasją. Co się tyczy publicystyki, to po trosze ją uprawiam. Np. 99% moich kazań jest całkowicie napisanych, zanim je wygłoszę. Oczywiście, nigdy nie wygłaszam ich dosłownie tak jak napiszę, ale jest to w pewnym sensie publicystyka. Nazywam to publicystyką do ucha słuchacza, i jak na razie do szuflady.

Dla „Słowa i Życia" nie piszę po części dlatego, że brakuje mi czasu na doszlifowanie kazań dla potrzeb druku, a po części dlatego, że chyba nie do mnie winno należeć promowanie własnej kaznodziejskiej twórczości. Na koniec dodam, że jest moim ukrytym marzeniem, aby kiedyś napisać książkę, ale to się chyba nigdy nie stanie.

— Jaką myślą chciałby się Brat podzielić z Czytelnikami na zakończenie naszej rozmowy?

Czasami zastanawiam się, kim byłbym, gdyby nie fakt, że Chrystus w pewnym momencie mnie za sobą pociągnął. Wolę nie myśleć! To On obdarował mnie dobrą rodziną, otwartym Zborem, oddanymi współpracownikami, kilkoma przyjaciółmi, uzdolnieniami oraz wieloma możliwościami różnorodnej służby. To On nadał sens biegowi mojego życia. Toteż myśl, którą chciałbym Czytelnikom pozostawić jest następująca: Dać się Chrystusowi pociągnąć za Nim, to zyskać szansę fascynującego, choć może trudnego życia. Życia, dającego głęboką satysfakcję, życia obfitego, jak obiecuje Chrystus na kartach Ewangelii. Życzę wszystkim Czytelnikom doświadczenia tej prawdy.

Rozmawiał

RYSZARD KRAWCZYK

Tekst wywiadu został przekazany redakcji w grudniu 1989 r. ■