- Akademia Myśli Chrześcijańskiej jest czymś, co wychodzi poza to, co tradycyjnie nazywamy stowarzyszeniem chrześcijańskim - mówi nie bez pewnej dumy w głosie Edyta. -Projekt ten kierujemy do ludzi, którzy nie boją się myśleć, którzy zadają sobie jakieś pytania i nie pragną łatwych, banalnych odpowiedzi. Na co dzień w Kościele niektóre pytania nie padają, chociażby z racji tego, że Kościół wypełnia wiele funkcji ewangelizacyjnych i wzrostu,  brakuje czasu i ludzi do prowadzenia takiej służby. Czasem zaś społeczność jako całość nie ma po prostu potrzeby zgłębiania pewnych kwestii. Stąd Akademia: trudne pytania, niebanalne odpowiedzi. 

- Chrześcijanie praktycznie zatracili swój umysł. Rozwinęła się chrześcijańska duchowość, moralność, jakiś kodeks postępowania. Niestety, praktyka dnia codziennego pokazuje, że niezbyt dobry użytek robimy ze swojego umysłu - Mirek Pieszka, prezes ChSA, wyjaśnia powody, dla których powstała Akademia. - Po czym to widać? Ot, po naszym zachowaniu w sytuacjach kryzysowych, kiedy to my, chrześcijanie ewangeliczni, nie potrafimy zająć jasnego stanowiska wobec konkretnego problemu. Te spotkania są zatem również próbą mobilizowania do oceny tego, co się wokół nas dzieje. 

- Przyczyną mojego odejścia ze zboru było właśnie to poczucie braku intelektualnego rozwoju, braku jakiejkolwiek umysłowej stymulacji. I co najgorsze, miałem wrażenie, że nikogo to tak naprawdę nie interesuje - w głosie Marcina, studenta architektury z Gliwic, słychać wyraźną nutę rozgoryczenia. - Przyjechałem tutaj, bo szukam takiego miejsca stymulacji;  ludzi, którzy myślą podobnie. I wydaje mi się, że to spotkanie jest próbą stworzenia takiej płaszczyzny wymiany myśli, powiedziałbym nawet - w pewnym sensie elitarnej. 

- Czy uważasz się za intelektualistkę? - pytam Rut, studentkę Akademii Medycznej w Łodzi. - Każdy człowiek, który studiuje na wyższej uczelni, zalicza się do tzw. elity, do inteligencji i w przyszłości będzie tworzył tę warstwę społeczną. On już został niejako wybrany, chociażby przez samą selekcję egzaminacyjną, choć to też oczywiście zależy. Są już więc jakoś szczególni. Tacy ludzie mają potem wpływ na życie kulturalne, naukowe i polityczne kraju. 

- Ale w Polsce protestanci w ogóle nie mają wpływu na to, co się dzieje w kraju - denerwuje się Marcin. - Niemalże cała elita polskiego życia umysłowego jest w jakiś sposób związana z Kościołem katolickim. Nie chodzi mi o samo tylko filozofowanie, ale raczej o możliwość wywierania wpływu. Sądzę, że to spotkanie jest kolejnym krokiem, aby tak się stało. 

- Zresztą tak naprawdę to wielu chrześcijan nie zdaje sobie sprawy z tego, jakie to jest naprawdę ważne - dodaje Rut. - To widać nawet po tym, jak my się wypowiadamy, jakim językiem operujemy, jakie przytaczamy argumenty, jakie pytania zadajemy. Brak nam po prostu doświadczenia w dyskusjach, choć może nie zawsze dzieje się tak z naszej winy. 

Tadeusz Połgensek nie jest studentem. Ma 50 lat i przyjechał z Gdyni, gdzie założył Fundację Słowo Nadziei, zajmującą się niesieniem pomocy duchowej byłym Świadkom Jehowy. Na pytanie o słabość intelektualną polskiego protestantyzmu odpowiada: - Coraz częściej obserwuję w Kościele taką tendencję myślenia sercem, a nie umysłem. Dostrzegam takie typowe kościelnictwo, wysłuchanie kazania i niedociekanie dalej, co Pismo Święte mówi. Stąd wielu chrześcijan staje się łatwym kąskiem dla różnych sekt, które są dobrze przygotowane do rozbijania wiary. 

Dzielę się tymi wątpliwościami z Mirkem Pieszką. - Właśnie dlatego powołaliśmy do życia Akademię Myśli Chrześcijańskiej - odpowiada. - Wydaje się nam, że bardzo ważne jest uczyć się zadawać pytania, uczyć się myśleć po chrześcijańsku. Chcemy po prostu pokazać, że można być człowiekiem biblijnie, świadomie wierzącym, a jednocześnie być obecnym w różnych aspektach życia publicznego, że można wywierać wpływ na to, co się wokół nas dzieje. Mamy kilka zachęcających przykładów, nawet niektórzy z nas są dziś w parlamencie. Musimy być bardziej aktywni, nie dać się w konfrontacji z otaczającym nas światem. Chcemy realizować to podstawowe przesłanie Ewangelii, zawarte w Kazaniu na górze - być światłością świata i solą ziemi. 

Nie boi się mówić o sobie. - Ja jestem chora. W piątym roku życia zachorowałam na gorączkę reumatyczną. Leczono mnie w szpitalu reumatologicznym w Sopocie. Lekarki uczyły się w Szwecji. I Szwedzi uczyli je, że one mają nam pomagać się uczyć, żebyśmy sobie w życiu radę mogli dać. I ja musiałam się uczyć. Ode mnie żądano tego, że mam się uczyć, żeby zapomnieć o bólu, o cierpieniu. W wieku 40 lat skończyłam studia. I dlatego ja mam już ten nawyk, żeby się uczyć. Teraz dla mnie to odpoczynek. Dlatego ta filozofia to jest dla mnie odkurzenie komórek mózgowych, to jest coś cudownego. A jak wrócę, to dalej będę się zajmować babciami - kończy ze łzami w oczach. 

Główny problem, zdaniem McGregora, leży w sferze duchowości, a raczej w złym jej rozumieniu, które zasadza się na przekonaniu, że myślenie jest czymś złym. Rozwój intelektualny prowadzi do zastąpienia prostej wiary intelektualnymi spekulacjami, a wiedza prowadzi do pychy;  poza tym Duch Święty nie lubi pytań - argumentują zwolennicy "wiary dziecinnej i prostej". Jednak Bóg pragnie, abyśmy kochali Go nie tylko sercem i duszą, ale też "z całej myśli swojej" (Mar. 12,30). Nie chodzi więc zatem o wyrugowanie myślenia jako czynności grzesznej i chrześcijanina niegodnej, ale raczej o przywrócenie myśleniu należnej mu funkcji jako środka do głębokiego poznania Boga, natury świata, człowieczeństwa, granic ludzkiego poznania oraz otaczającego nas świata. - Rozum wspiera wiarę, daje wyjaśnienie, wiara z kolei mobilizuje rozum. Jednak w ostateczności to wiara ma pierwszeństwo w poznaniu i rozumieniu rzeczy, gdyż wykracza ona daleko poza intelekt" - mówił Jock McGregor. 

- Na szczęście nie jesteśmy skazani na wybór pomiędzy wrogością wobec kultury a bezkrytycznym poddaniem się jej wpływom. Chrystus jawi się nam raczej jako ten, który tę kulturę osądza i przemienia poprzez aktywną w niej obecność. Kluczem do tej postawy jest odnowienie umysłu i chrześcijańskiej myśli - zakończył swoje wykłady Jock McGregor. 

Rozmowom przy kolacji sprzyjała doskonała atmosfera, wyczarowana głównie za sprawą świeczek i szwedzkiego stołu. Była to też okazja do wejrzenia nieco w "kuchnię" przygotowań do Akademii. - To wszystko niestety kosztuje - opowiada Edyta Dróżdż - tym bardziej, że dowiedzieliśmy się, iż nasi mówcy nie są w stanie przyjechać na własny koszt ani ich organizacje nie są w stanie sfinansować ich podróży do Polski. Zwróciliśmy się więc z prośbą o sponsorowanie naszej Akademii do osób prywatnych i właścicieli firm, nawet firmy przetwórstwa mięsnego, a także byłych członków ChSA, którzy czują się z nami związani i chcą wspomagać finansowo nasze projekty. 

- Moje podsumowanie jest pełne entuzjazmu i pozytywne - mówi Aśka z Lublina - bo niezależnie od moich oczekiwań widzę ogromną potrzebę głębszego zrozumienia Bożej woli dla dzisiejszego Kościoła. Herezje i błędy w postawie Kościoła i jednostek rodzą się właśnie z braku podstawowych założeń. Założenia, filozofia to podstawa - dodaje. 

A jak ocenia pierwszą sesję? - Myślę, że jak na początek to w porządku, choć nie ukrywam, że byłoby miło, gdyby było kilkadziesiąt lub kilkaset ludzi. Musimy tak myśleć, działać odważnie i marzyć dużymi marzeniami, bo wierzymy, że Bóg się przyznaje do takich marzeń. Zresztą mamy takiego Boga, który - myślę - daje nam prawo mieć wielkie marzenia. Ale z pewnością warto takie imprezy organizować nawet dla kilku osób. Liczy się przecież jakość, nie ilość - kończy z uśmiechem.