Od redakcji.

Co to jest prawda? - zapytał Piłat, gdy przesłuchując Jezusa, usłyszał: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie; każdy, kto z prawdy jest, słucha głosu mego” (J 18:37-38). Gdyby Piłat – wypełniając sędziowskie powinności – chciał usłuchać Jezusa, musiałby położyć na szali swoją pozycję, stanowisko a być może i życie. Pytanie „Co to jest prawda?” było więc formą ucieczki od rzeczywistego problemu. W jakimś sensie każdy z nas – nie jeden zresztą raz w życiu – staje w takiej sytuacji. Gdy bowiem w pytaniu o prawdę stawką jest rodzina, bliscy, zdrowie, życie a może tylko lepsze warunki bytowania, to poszukujemy prawdy innej od już znanej, wygodniejszej, mniej wymagającej.

W podobnych jak Piłat okolicznościach znaleźli się uczniowie, Piotr, Judasz czy dziś rzesze prześladowanych chrześcijan. Każdy odpowiada na tyle, na ile go stać. Piotr choć zawiódł przyjął od Jezusa drugą szansę. Judasz ocenił, że już szansy nie ma. Dla siebie zwykle znajdujemy jakieś usprawiedliwienie, ale przeciwnikom lub tylko nielubianym adwersarzom drugiej szansy przeważnie odmawiamy. A przecież w takich sytuacjach zawsze chodzi o to, czy się słucha głosu Jezusa, choć w pytaniu może z pozoru chodzić o coś całkiem innego.

Dziś w naszym kraju w pytaniach o prawdę toczy się zaciekły spór o przeszłość sprzed ćwierć wieku. Okazuje się, że prawd jest tyle, ile aktualnych korzyści, jakie można na nich zbić. Niektóre prawdy mają potwierdzenie w faktach, wydają się więc bardziej wiarygodne niż inne, ale ich wykorzystanie okazuje się równie koniunkturalne jak tych zupełnie nieprawdopodobnych. Niektórzy nawołują Kościół o zabranie głosu, o rozstrzygnięcie kto ma rację. Chodzi więc o pozyskanie dla swojej prawdy poparcia duchowego autorytetu.

Pana Jezusa również próbowano zaprząc w rozstrzyganie prywatnych sporów. Choć On chętnie nauczał, co jest słuszne a co nie, i nie wzbraniał się odpowiadać na bieżące potrzeby tych, którzy do Niego przychodzili, jednak nie stawał po żadnej ze stron toczących spory. Kłócącym się o podział spadku braciom powiedział: „Któż mnie ustanowił sędzią lub rozjemcą nad wami?”. Po czym dodał: „Baczcie, a wystrzegajcie się wszelkiej chciwości, dlatego, że nie od obfitości dóbr zależy czyjeś życie” (Łk 12:14-15). Jakie przesłanie z tego płynęło dla skłóconych braci? Chyba takie, że jeśli braterska miłość nie skłoni ich do zgody, to żaden zewnętrzny osąd nie wyda się im sprawiedliwy. Dziś w politycznym sporze gra toczy się o przeszłość byłego prezydenta, na chwilę w cień odszedł spór o smoleńską katastrofę, ale o Trybunał Konstytucyjny rozgrywka wciąż się toczy. Z pozoru chodzi o prawdę, ale w istocie o wpływy, a bieżąca racja – jak i punkt widzenia – zależy od punktu siedzenia.

Pytanie: co to jest prawda?, ma więc wciąż ten sam ciężar i wciąż pozostaje formą ucieczki od rzeczywistego problemu - osobistej relacji z Jezusem. Stawką podporządkowania życia Jezusowi bywa społeczna pozycja, stanowisko a nawet życie. Kto jest skłonny zapłacić taką cenę?

Wiodącym tematem tego numeru Słowa i Życia jest praktyczny wymiar prawdy w życiu chrześcijanina. Człowiek posiada w sobie nieustanną pokusę, by stworzyć dwie definicje chrześcijaństwa. Jedną na użytek niedzielnego nabożeństwa, a drugą - sobotniego wieczoru („Duchowe rozdwojenie”). Nasze życie jest odbiciem tego, co znajduje się w jego centrum („Odzwierciedlając Jego charakter”). Prawda Ewangelii wciąż przemienia życie, daje nowe perspektywy, odzwierciedla się w charakterze człowieka, przekłada się na sprawy, którym poświęcamy swoje życie. Szczególnie polecamy świadectwo Josha McDowella, który podjął wyzwanie zbadania, czy Biblia jest wiarygodna. Zamierzał obalić chrześcijaństwo, ale nie mógł oprzeć się Prawdzie. Teraz – jak sam pisze – nie tylko wie, w co wierzy, ale i dlaczego wierzy. Odrzucenie Chrystusa często dotyczy nie umysłu, ale woli; nierzadko jest to kwestia typu „nie chcę”, a nie „nie mogę”(„Problemy natury intelektualnej?”).

Zapraszamy do lektury.■

Copyright © Słowo i Życie 2016