UKRZYŻOWANIE – Jego godzina

Śmierć Jezusa na krzyżu to fundament Bożego planu zbawienia. Ukrzyżowanie Jezusa było fundamentalną częścią Jego misji. Aresztowanie Jezusa, Jego proces i ukrzyżowanie to nie przypadek. Jezus mówi o tym, jako o czymś przewidywanym, co nastąpi we właściwym czasie. Kilkakrotnie mówi o nadchodzącej „godzinie”. Pierwszy raz czytamy o tym w opisie wesela w Kanie Galilejskiej, gdy Jezus mówi do swojej matki: „Jeszcze nie nadeszła godzina moja” (J 2:4b). Podobnie uzasadnia swoim braciom, dlaczego nie idzie jeszcze do Jerozolimy: „Czas mój jeszcze nie nadszedł, lecz dla was zawsze jest właściwa pora” (J 7:6b). To wyjaśnia też, dlaczego nie zdołano Go pojmać: „I starali się go pojmać, lecz nikt nie podniósł na niego ręki, gdyż jeszcze nie nadeszła jego godzina” (J 7:30). „A nikt go nie pojmał, bo jeszcze nie nadeszła Jego godzina” (J 8:20b).

Gdy Grecy chcieli Go zobaczyć, „Jezus odpowiedział im, mówiąc: Nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, jeśli ziarnko pszeniczne, które wpadło do ziemi, nie obumrze, pojedynczym ziarnem zostaje; lecz jeśli obumrze, obfity owoc wydaje. (...) Teraz dusza moja jest zatrwożona, i cóż powiem? Ojcze, wybaw mnie teraz od tej godziny? Przecież dlatego przyszedłem na tę godzinę. (...) A gdy Ja będę wywyższony ponad ziemię, wszystkich do siebie pociągnę. A to powiedział, by zaznaczyć, jaką śmiercią umrze” (J 12:23-24, 27, 32-22).

Jezus powtarza, że On, który jest światłością świata, wkrótce z niego odejdzie: „Na to rzekł im Jezus: Jeszcze na małą chwilę światłość jest wśród was. Chodźcie, póki światłość macie, aby was ciemność nie ogarnęła; bo kto w ciemności chodzi, nie wie, dokąd idzie. Wierzcie w światłość, póki światłość macie, abyście się stali synami światła” (J 2:35-36).

Pan Jezus doskonale wiedział, co Go czeka i kiedy to nastąpi. Nie był zaskoczony zdradą Judasza: „Przed świętem Paschy, Jezus, wiedząc, iż nadeszła godzina Jego odejścia z tego świata do Ojca... wstrząśnięty do głębi, oświadczył, mówiąc: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: jeden z was mnie wyda” (J 13:1,21).

Był w pełni świadomy, że Jego ziemska misja zakończy się na krzyżu i gotów był wypełnić ją do końca. Śmierć Jezusa Chrystusa na krzyżu to Jego akt świadomy i dobrowolny. Jako dobry pasterz oddawał swe życie za owce: „Ja jestem dobry pasterz (...) i życie swoje kładę za owce. (...) Nikt mi go nie odbiera, ale Ja kładę je z własnej woli. Mam moc dać je i mam moc znowu je odzyskać; taki rozkaz wziąłem od Ojca mego” (J 10:11, 15, 18).

W istocie to nie Judasz, Annasz czy Piłat, ale Jezus - konsekwentnie zmierzając na krzyż - panował nad wydarzeniami. Mógł nie dopuścić do aresztowania: „Czy myślisz, że nie mógłbym prosić Ojca mego, a On wystawiłby mi teraz więcej niż dwanaście legionów aniołów? Ale jak by wtedy wypełniły się Pisma, że tak się stać musi?” (Mt 26:53-54). Zamiast tego, wyszedł na spotkanie tych, którzy przyszli Go aresztować: „Judasz tedy, wziąwszy oddział i sługi arcykapłanów i faryzeuszów, przyszedł tam z latarniami i z pochodniami, i z orężem. Jezus zaś, wiedząc wszystko, co nań przyjść miało, wyszedł i zapytał ich: Kogo szukacie? Odpowiedzieli Mu: Jezusa Nazareńskiego. Rzekł do nich Jezus: Ja jestem. A stał z nimi i Judasz, który go wydał. Gdy więc im rzekł: Ja jestem, cofnęli się i padli na ziemię” (J 18:3-6).

Ta zgraja nie miała nad Nim żadnej mocy. Dlatego musieli się cofnąć i paść przed Nim na ziemię. To On nakazał, by pozwolono uczniom odejść. To On zabronił Piotrowi używać miecza w Jego obronie i uzdrowił obcięte ucho Malchusa (Łk 22:49-51, J 18:10-11). To On pozwolił na to, by Go związali. Podczas przesłuchania powiedział Piłatowi: „Nie miałbyś żadnej władzy nade mną, gdyby ci to nie było dane z góry” (J 19:11). Będąc już ukrzyżowany, swoją matką powierzył opiece jednego ze swoich uczniów. Jezus Chrystus dobrowolnie wydał siebie na haniebną śmierć. A gdy już wszystko wypełnił, „rzekł: Wykonało się! I skłoniwszy głowę, oddał ducha” (J 19:30).

Jan Chrzciciel powiedział o Jezusie: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1:29). Prorok Izajasz pisał o Nim: „On zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni. Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan Jego dotknął karą za winę nas wszystkich. Znęcano się nad Nim, lecz On znosił to w pokorze i nie otworzył swoich ust, jak jagnię na rzeź prowadzone i jak owca przed tymi, którzy ją strzygą, zamilkł i nie otworzył swoich ust” (Iz 53:5-7). Dał się ukrzyżować, choć Jego niewinność została wielokrotnie potwierdzona. Sam Piłat trzykrotnie to stwierdził (Łk 23:4,14-15,22). Również setnik po krzyżem doszedł do takiego wniosku (Łk 23:47)

W 1 Liście Jana czytamy o Jezusie, który jest naszym orędownikiem u Ojca, „ubłaganiem za grzechy nasze, a nie tylko za nasze, lecz i za grzechy całego świata” (1J 2:1-2). Orędownik jest nam potrzebny wówczas, gdy przeciw nam kieruje się Boży gniew. „Ubłaganie” oznacza tu ofiarę przebłagalną, której sens jest głębszy niż anulowanie grzechów i oczyszczenie grzesznika. Oznacza ustanie gniewu Bożego wobec nas. Tak oto sam Bóg złożył ofiarę przebłagalną, posyłając swojego Syna na śmierć. Jezus jest tym, „który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją” (Obj 1:5). „Krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu” (1J 1:7). Każdy, kto przyjmie ten Jego dar, staje się Bożym dzieckiem.

Wrogowie szydzili z Jezusa, mówiąc, by zstąpił z krzyża (Mt 27:40). Bóg dokonał czegoś większego – wyrwał Go ze śmierci, wzbudził Go z martwych. Jezus złożył dobrowolnie swoje życie w ofierze, by je znowu wziąć (J 10:17-18). Kolejnym etapem Jego drogi ku górze było zmartwychwstanie i wniebowstąpienie - tryumfalny powrót do Ojca.

„Chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej.

Dlatego też Bóg wielce Go wywyższył i obdarzył Go imieniem, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią. I aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca” (Flp 2:6-11).

[Oprac. N. H. na podstawie: Teologia Biblijna Nowego Testamentu, red. Roy B. Zuck, ChIB, Warszawa 2010].■