Władysław Dwulat
Sekretarz Generalny
Aliansu Ewangelicznego w RP

Przestrzeganie przed... ewangelizacją?

Nie walczymy z autorami negatywnych o nas artykułów czy właścicielami gazet, ale czasami chciałoby się „podnieść rękawicę" i wykazać choćby ignorancję piszących. Takie odczucia wzbudziła we mnie lektura artykułu „Ewangeliccy misjonarze zapukają do drzwi. Religijny atak na Polskę",
opublikowanego 12 stycznia 2007 r. w Dzienniku.

Ustawianie po stronie sekt misji typu Europejska Misja Chrześcijańska (ECM) czy Kościoła Chrześcijan Baptystów - które w ponadstuletniej tradycji tworzą obraz ewangelicznego chrześcijaństwa w Europie i na świecie, przynależą do Światowego Aliansu Ewangelicznego i Światowej Rady Kościołów oraz Polskiej Rady Ekumenicznej - świadczy o tym, że autorzy artykułów czy kierownicy działów pośpiesznie przygotowując teksty do swoich pism, zapomnieli o „odrobieniu lekcji" czy po prostu nieudacznie przepisywali niesprawdzone informacje. Mogli też nie wiedzieć, że w naszym kraju języka w sprawie ewangelicznego chrześcijaństwa zasięgnąć można w biurze Aliansu Ewangelicznego, który prawnie i formalnie reprezentuje ten rosnący ruch w chrześcijaństwie i jest jego platformą informacyjną [www.aliansewangeliczny.pl].

Oczywistym jest fakt, że wymienione w negatywnym kontekście misje, Kościoły czy osoby, takie jak chociażby Luis Palau, nie wymagają obrony - ich czyny przemawiają głośniej niż słowa. Znacznie bardziej porusza mnie przestrzeganie przed tym, że ewangeliczni misjonarze zapukają do drzwi, i budowanie atmosfery strachu przed nieznanym. Czyżby pukanie do drzwi polskich rodzin zostało zarezerwowane tylko dla Świadków Jehowy?

Misją ewangelicznych chrześcijan jest przede wszystkim ewangelizacja (gr. euaggelizein - głosić dobrą nowinę), czyli propagowanie głównych kanonów wiary chrześcijańskiej, a przede wszystkim informacji o Jezusie (...), opowiadanie o osobie Jezusa Chrystusa. Główny przekaz ewangelizacji skupia się na śmierci, męce i zmartwychwstaniu Jezusa. Cechą charakterystyczną ewangelizacji, w przeciwieństwie do katechizacji, jest skupienie się na poznaniu Jezusa, a nie na przekazywaniu nauk moralnych obowiązujących chrześcijanina. Adresatami ewangelizacji są niewierzący, ale też wierzący, którzy nigdy nie doświadczyli osobistej relacji z Bogiem (czasami to głoszenie nazywane jest neoewangelizacją lub drugą ewangelizacją). Powyższy cytat to fragment świeckiej definicji ewangelizacji z Wikipedii.

To, co mieszkańcy naszego kraju mogą usłyszeć od „ewangelickich" (takie określenie użyte jest we wspomnianym artykule) misjonarzy, jest przejrzyste, jasne, powtarzane od lat i ma swoje źródło w Piśmie Świętym. Nie chodzi o „aktywne nakłanianie wiernych innych wyznań do przejścia na swoją stronę", jak sugeruje wspomniany artykuł.

Zachęta do osobistej relacji z Bogiem, nawiązanie jej lub odnowienie, zawsze kieruje człowieka do Kościoła. Do którego Kościoła? Do takiego, w którym ewangeliczne nauczanie o Jezusie Chrystusie wyprzedza religijną naukę Kościołów protestanckich czy katolickich. Ilościowy i jakościowy rozwój każdego Kościoła, parafii czy zboru jest wprost proporcjonalny do ewangeliczności jego wiernych. Im więcej w nas Chrystusowego nauczania i Ewangelii, tym mniej obaw, przestróg i podejrzeń.

Chrześcijaństwo ewangeliczne jest najszybciej rozwijającą się grupą religijną we współczesnym świecie. Przyczyna tego faktu jest bardzo prosta - powrót do Ewangelii. I tylko w tym jest nadzieja dla świata! ■