Słowo i Życie - nr wiosna 1998

Bracie Tadeuszu, Fundacja Słowo Nadziei zajmuje się udzielaniem pomocy duchowej (i nie tylko) ludziom poszkodowanym przez sekty, czy chciałbyś coś więcej o niej powiedzieć?

- Fundacja została zarejestrowana w lutym 1992 roku. Jednak biuletyn pod tytułem "Słowo Nadziei" ukazał się po raz pierwszy już w 1989 roku. Fundacja przede wszystkim pomaga osobom, które były świadkami Jehowy.

- Bo sami byliśmy ludźmi, którzy swój czas i mienie poświęcili na głoszenie "prawdy" w wydaniu Towarzystwa Strażnica. Przez osobiste studium Słowa Bożego przekonaliśmy się, że nie głosiliśmy tego, co naucza Biblia, że służyliśmy Organizacji, a nie Bogu. Teraz jesteśmy ludźmi wolnymi, którzy w większych czy mniejszych grupach omawiają Słowo Boże i dzielą się tym, co Duch Święty im objawia. Rozumiemy, jak czują się osoby wykluczone z Organizacji Świadków Jehowy, jakie rozterki przeżywają, chcemy im pomagać

- Byłem przez 16 lat świadkiem Jehowy - bardzo gorliwym głosicielem-pionierem. Bardzo dobrze znam ich nauki. Prawdę mówiąc, nie zamierzałem niczego wydawać, ani prowadzić żadnej działalności w tym kierunku. Jednak wielu głosicieli, znając moją gorliwość dla Organizacji, nie mogło uwierzyć, że odszedłem od Boga. Odejście od świadków Jehowy według nich jest równoznaczne z odejściem od Boga. Musiałem więc wyjaśniać, dlaczego tak się stało, "tłumaczyć się z mojej nadziei" jak nazywa to Nowy Testament, rozmawiać, odpisywać na listy. To wynikało w naturalny sposób z sytuacji, w jakiej się znalazłem, życie zmusiło mnie do tego.

- Odpisywałem na listy na maszynie do pisania. Pisałem przez 10 kopii, ostatnie były mało czytelne. Listów było coraz więcej. Nie nadążałem. Bóg przyszedł z pomocą i jeden ze zborów ewangelicznych użyczył mi powielacza, dał papier. Kiedy zabrakło pieniędzy na opłaty pocztowe, napisał do mnie jeden z braci, którego nie znałem, z propozycją pomocy. Bóg położył mu tę służbę na sercu i do dziś korzystamy z jego pomocy. Marzyłem o dobrej maszynie do pisania, dziś używam komputera.

- Dotychczas wydaliśmy 30 numerów periodyku "Słowo Nadziei" - pisma polemizującego z nauczaniem świadków Jehowy (numery 1-22 i 24 są wyczerpane, informuję o tym, bo wciąż otrzymujemy listy z prośbą o ich przesłanie). Ukazały się także dwie książki: "Zanim zostaniesz świadkiem Jehowy - przeczytaj" mojego autorstwa i "Kryzys sumienia" Raymonda Franza, który prawie 40 lat był w najwyższych władzach w Brooklynie. Kiedy Duch Święty otworzył mu oczy, zaczął bronić nauk Biblii, za co został z Organizacji wykluczony, a z nim wielu innych. Książka ta jest jedyna w swoim rodzaju na rynku polskim, zamieszcza wiele dokumentów, które dotychczas nie były publikowane. Jest to świadectwo skrzywdzonego przez Organizację człowieka, który wiele by oddał, aby pozyskać będących w niej ludzi dla Chrystusa. W tym roku powinna się też ukazać książka "Świadkowie Jehowy zdemaskowani".

"Zanim zostaniesz świadkiem Jehowy - przeczytaj" to książka napisana przez Brata. Beletrystyczna forma, dialogi i opis konkretnych życiowych sytuacji sprawiają, że czyta się ją bardzo lekko. Czy jest to autobiografia?

- Nie do końca. Każdy były świadek, który czytał tę książkę, pyta, skąd wiedziałem o jego przeżyciach. Jest to pewien szablon. W każdym rozdziale jest sporo mojego życia, ale nie tylko. Są to autentyczne przeżycia świadków, w tym również moje.

Czasopismo "Słowo Nadziei" i książka "Kryzys sumienia" odbiegają w swej formie i treści od innych chrześcijańskich publikacji. Nie należałam do świadków Jehowy i muszę przyznać, że trudno mi się czyta te pozycje, za dużo w nich szczegółów, odwoływania się do Strażnicy. Mam wrażenie, że cedzi się komara, a połyka wielbłąda - pomija to, co jest głównym tematem Ewangelii.

- Są to pozycje pisane dla świadków Jehowy. Oni doskonale rozumieją, o czym mowa. Największym ich wrogiem jest ich własna literatura. Ponieważ to tam zapowiadano wiele wydarzeń, np. powstanie z martwych patriarchów w 1925 roku, niewidzialne przyjścia Pana Jezusa początkowo zapowiadane na rok 1874, a po niespełnieniu się wyznaczone na rok 1914. W 1995 roku w Strażnicy nr 21 wycofano się z twierdzenia, że pokolenie, które pamiętało rok 1914, nie umrze, aż zobaczy nowy świat. Organizacja stoi teraz przed poważnym rozłamem. Fundacja jest w posiadaniu prawie wszystkich wydawnictw Towarzystwa Strażnica i cytujemy je w "Słowie Nadziei", by sprowokować do badania, czy tak rzeczywiście sprawy się mają.
Świadków Jehowy nie przekonują nasze cytaty z Biblii. Są bowiem nauczani, że Biblia została napisana tylko dla "niewolnika wiernego i rozumnego" w Brooklynie (Ciała Kierowniczego, składającego się z 10 osób przeważnie w wieku około 90 lat). Żaden głosiciel, który puka do drzwi, nie może wątpić w nauki podane w Strażnicy. To właśnie tym, co pukają do naszych drzwi, obrywa się za tych, którzy spokojnie spędzają czas w swoich siedzibach w Brooklynie. Ale możemy pomóc tym głosicielom, jednak nie przez zamknięcie drzwi przed nimi, lecz przez merytoryczną rozmowę, pokazując im w Strażnicy zaprzeczające sobie nauki. Wmówiono im, że to właśnie przez tych dziesięciu ludzi Bóg przekazuje swoje prawdy, innej nauki nie znają. Zakazano im czytać inne opracowania. Dlatego najbardziej efektywne jest podważenie nauk Strażnicy, pokazanie, że one przeczą same sobie. Stąd wynika charakter naszych publikacji. Dopiero kiedy zachwieje się wiara w wykładnie Strażnicy, można świadkowi Jehowy tłumaczyć, że nie oszukał go Bóg, ale człowiek.

Jak zatem należy rozmawiać ze świadkami Jehowy? Przyznam się, że po jednej długiej rozmowie z nimi, do której zresztą zostałam podstępnie wciągnięta (tzn. oni podstępnie uzyskali moją zgodę na wejście do naszego domu), najchętniej... zamykam przed nimi drzwi.

- To ludzie bardzo gorliwi, ale jest to gorliwość - jak nazywa Biblia - nierozsądna. Oni szczerze chcą służyć Bogu. Ja sam modliłem się, że wolałbym raczej umrzeć, niż odejść z Organizacji. Trzeba im pomóc odnaleźć prawdę. Ale ponieważ są przekonani, że oni - i tylko oni - już tę prawdę poznali, starajmy się pokazać im zwodniczość nauk Strażnicy. Oni są bardzo dobrze przygotowani, wyszkoleni do głoszenia. My również powinniśmy być przygotowani (czasem może rzeczywiście lepiej nie rozmawiać?). Powinniśmy umieć uzasadnić naszą wiarę, być "zawsze gotowi do obrony przed każdym, domagającym się od nas wytłumaczenia z nadziei naszej" ( I Piotra 3,15). Trzeba uzbroić się w cierpliwość i nadzieję, która nigdy nie zawodzi (Rzym. 5,3-5). Daremna jest walka słowna ze świadkiem Jehowy. Trzeba użyć argumentów z publikacji Strażnicy. Często, gdy wskazuję im, by przeczytali w Strażnicy (najczęściej chodzi o poprzednie, czasem odległe wydania), coś, co przeczy obecnie obowiązującej wykładni, widzę zaskoczenie na ich twarzy. Nawet robi mi się ich żal, bo wiem, że zasiałem wątpliwość i cały świat ich wierzeń może runąć. Ale przecież nie chodzi o moją rację, tylko o otwarcie oczu na Boże prawdy. Nie chodzi o to, by im "dołożyć", ale by skłonić do zastanowienia się i czytania Biblii, a nie tylko wyrwanych z kontekstu jej fragmentów, by zaczęli myśleć samodzielnie, a nie w sposób podporządkowany Strażnicy. Ich czas jest tak bardzo zagospodarowany przez Organizację, że nie mają kiedy pomyśleć.

Znam wielu wierzących, którzy gdy zaczęli prowadzić pracę wśród świadków, sami zaczęli wzrastać w poznaniu Boga. Zmusiło ich to do bardziej wnikliwej lektury Biblii i modlitwy. Pamiętajmy, że nasza najlepsza wiedza bez prowadzenia Ducha Świętego na niewiele się zda.

- Zostawmy ich z jednym wersetem. Nie nauczajmy od razu, ale przez pytanie pobudźmy do myślenia. Niech taki werset chodzi za nimi, nie daje spokoju.

Czy uważa Brat, że w naszym społeczeństwie istnieje wielka niechęć do świadków Jehowy?

- Zdecydowanie tak. Doświadczyłem tego na własnej skórze, kiedy się przychodziło znowu i znowu do tych samych drzwi. Ale zalecenia kierownictwa i podporządkowanie się Organizacji są silniejsze.

- Ani jednej. Nie pozwalają nam na to fundusze. Wszystko, co wpływa na nasze konto, przeznaczamy na druk i opłacenie kosztów wysyłki. Modlimy się o sponsora, któremu Bóg położyłby na sercu utrzymanie choćby jednego pracownika Fundacji. Mamy dobrze przygotowanych kandydatów, którzy mogliby taką pracę podjąć od dziś, ale muszą z czegoś żyć.

- Pisanie i wysyłka listów to tylko część pracy. Piszę artykuły do "Słowa Nadziei". Czasem opracowanie tematu, na który jest duże zapotrzebowanie (wynika to z lektury listów), wyszukanie materiałów zródłowych wymaga nawet dwóch lat, bo trzeba przeszukać tysiące stron Strażnicy i książek. Oprócz tego mam wykłady w różnych zborach i nie tylko (ostatnio miałem prelekcję na Politechnice Gdańskiej). Prowadzimy też korespondencyjny kurs dla tych, którzy chcą pomagać świadkom Jehowy. Bardzo ważną częścią mojej pracy jest odwiedzanie tych, którzy opuścili Organizację. Często odwiedzenie takiego człowieka jest dla niego jedynym ratunkiem. Największa liczba targnięć się na własne życie jest wśród świadków Jehowy. (Piszemy o tym w "Słowie Nadziei" nr 29.) Znaczną część życia spędzam w pociągach i na dworcach PKP. Nie nudzę się oczekując na pociąg - zwykle "wyłapuję" głoszących świadków, by ich zagadnąć.

- Odpisujemy na około 2.000 listów i co najmniej pięć razy tyle wysyłamy innych przesyłek pocztowych: periodyków, książek, kserokopii i innych pomocy, o które proszą czytelnicy. Nakład "Słowa Nadziei" wynosi 5.000 egz. Z drukarni otrzymujemy je w postaci luźnych kartek, które sami składamy i zszywamy. Często nawet koperty sklejamy sami z przyciętego papieru, by obniżyć koszty.

- Wolontariusze, najczęściej moja rodzina, zwłaszcza żona. Biuro Fundacji mieści się w moim domu. Był okres, kiedy bardzo przygnębiało mnie to, że nie jestem w stanie podołać wszystkiemu, zaspokoić wszystkich, którzy proszą o pomoc. Teraz powierzyłem to Bogu, bo przecież On zna moje możliwości, wie, ile mogę unieść.

Ciężkiej pracy towarzyszy, jak sądzę, satysfakcja. Co daje Bratu najwięcej satysfakcji?

- Występuje pewien schemat. Po wysłaniu świadkowi Jehowy "Słowa Nadziei" z reguły otrzymuję odpowiedź, że to bzdury, że się czepiam itp. Odpisuję, prosząc o wskazanie, co jest bzdurą, jestem gotów dać się przekonać, ale bez uogólnień. On wtedy sprawdza w Strażnicy i w swoich publikacjach. I tu zaczyna się duchowa walka, praca Ducha Świętego. Za dwa, trzy lata dostaję list, że już nie jest w Organizacji, że teraz jeszcze chce wyciągnąć z niej żonę, matkę, dzieci. Niektórzy z nich są w zborach ewangelicznych. Kilkaset osób nie przystąpiło do organizacji, bo ktoś wcześniej dał im "Słowo Nadziei".

Co dzieje się z tymi, którzy opuszczają Organizację Świadków Jehowy? Czy większość z nich trafia do Kościołów ewangelicznych, czy traci w ogóle wiarę, załamuje się?

- W ostatnich pięciu latach Organizację Świadków Jehowy opuściło w Polsce ponad 20.000 wyznawców, a na świecie ponad 600.000. Myślę, że większość tych ludzi jest zagubiona i na pewno potrzebuje pomocy. Nie wiedzą o nas, my nie wiemy o nich. Staramy się do nich dotrzeć.

- Przyznam się, że boję się zbytnio nagłaśniać naszą pracę, bo obawiam się, że zostaniemy zasypani lawiną listów, z którymi nie damy sobie rady. "Słowo Nadziei" rozchodzi się w "naturalny" sposób, poprzez indywidualne kontakty. Ci, którzy nas znają, przekazują je swoim znajomym. Nie trzymajmy "Słowa Nadziei" dla siebie - ono jest pisane dla świadka Jehowy, to hasła, które on rozumie. Dajmy mu je przy pierwszej okazji.

Jak Brat się czuł po wyłączeniu z Organizacji? Czy wiedział Brat o istnieniu Kościołów ewangelicznych?

- Uważałem, że wszystko to jest Babilon. Byłem jednak o tyle w lepszej sytuacji, że miałem już swoje przekonania, oparte o własną analizę Biblii. Było dla mnie oczywiste, że Pan Jezus nie przyszedł w 1914 roku itd. Ale nie było łatwo. Syn miał 15 lat. Wiadomo było, że nie wrócimy do Kościoła katolickiego. Sąsiedzi mówili: "I co, panie Tadeuszu, wyrzucili pana". Ale Bóg zatroszczył się o nas.

- Wystarczy napisać do nas. Po wciągnięciu do kartoteki czytelników wysyłamy każdy nowy numer "Słowa Nadziei". Książki wysyłamy na zamówienie za zaliczeniem pocztowym. Cena 1 egz. "Słowa Nadziei" wynosi 1 zł plus koszty przesyłki - wpłata na konto bankowe po otrzymaniu przesyłki.

- Przede wszystkim "pomocy w niesieniu pomocy". Nie jesteśmy w stanie pomóc każdemu, kto pisze do nas (są to najczęściej osoby, które już wyszły z Organizacji). Potrzebny jest ktoś na miejscu. Dlatego zachęcam, aby w mądry (Jak. 1,5) sposób pomagać tym zagubionym duchowo ludziom. Często popełniamy błąd i mylimy kolejność: Głosimy Kościół, do którego należymy. Biblia nas uczy, że mamy głosić Chrystusa, aby Jego uznano Panem, aby poznano właściwy fundament (1 Kor. 3,11). Nieważne do jakiego Kościoła będziesz chodzić, ważne, abyś doznał zbawienia (Rzym 10,9), a potem wybierzesz sobie społeczność, w której będziesz się budować i wzrastać. Rozmawiając z byłym świadkiem Jehowy pamiętajmy, że on już kiedyś komuś zaufał i został oszukany. Dlatego jest nieufny i ma w sobie zakorzeniony schemat myślenia, że tylko on ma rację. To wcale nie wypływa z jego złej woli, ale z niewłaściwej nauki. Starajmy się mniej go pouczać, a stawiać więcej pytań, które pobudzą do przemyśleń. Nasza cierpliwość zostanie wynagrodzona - świadczą o tym ich listy, teraz już braci i sióstr. Ale wielu wciąż czeka na Waszą pomocną braterską dłoń.

O pomoc zwracają się do nas również nie nawróceni rodzice, których dzieci poszły do świadków Jehowy. Trudno komuś, kto nie zna Biblii, tłumaczyć, co skrzywiła Organizacja. Kierujemy ich do naszych współpracowników w terenie w zborach ewangelicznych, a ci pozyskują i rodziców, i dzieci. Wierzę, że i poprzez "Słowo i Życie" znajdziemy wielu współpracowników. "Ratuj wydanych na śmierć, a tych, których się wiedzie na zatracenie, zatrzymaj. Jeżeli mówisz: Nie wiedzieliśmy, to Ten, który bada serce, przejrzy to. A Ten, który czuwa nad twoją duszą, wie o tym i odda każdemu według jego czynu" (Przyp. Sal. 24,11-12) - niech te słowa poruszą Wasze serca tak, że nie będziecie się wzbraniali pomagać potrzebującym.

Fundacja Słowo Nadziei
skr. poczt. 26
81-209 Gdynia 9
tel. (0-58) 663 42 29

JAK POMÓC BYŁYM ŚWIADKOM JEHOWY?