Pastor W. ANDRZEJ BAJEŃSKI
Prezbiter Naczelny WKCh Ociosywać i dawać dużo zaprawy

Jesteśmy tutaj, aby patrzeć w przyszłość. Bo oto pewien etap w życiu miejscowej wspólnoty zakończył się. Jeszcze nie cały budynek został odrestaurowany, jest jeszcze sporo do zrobienia, ale pierwsza sala zgromadzeń jest gotowa i jest piękna. Kiedy z pastorem Wróblem oglądaliśmy ten budynek przez zakupem, była to niemal ruina, teraz trudno rozpoznać to samo miejsce. Ktoś musiał tu włożyć dużo pracy, nie pytam nawet ile pieniędzy, ale rezultat cieszy. Zawsze jest tak samo: Trud przemija a rezultaty pozostają. Każdy dom przez kogoś jest budowany. Nie trzeba być filozofem żeby pojąć, że tak po prostu jest. Jeśli nie ma budowniczych, nie będzie żadnego domu. Nawet Wszechmogący Bóg, który mocą swojego słowa potrafi wszystko uczynić, nie sprawia, że domy powstają same, a parki same się zakładają. Pan Bóg powołał człowieka do współpracy i gdy myślę o tym, przypomina mi się trochę żartobliwa ilustracja o dwóch farmerach. - Masz z Panem Bogiem takie piękne ogrody i pola, ślicznie to wszystko wygląda – mówi jeden z nich. Na to drugi: - Musiałbyś zobaczyć, jak to wszystko wyglądało, gdy Pan Bóg sam to miał.

Kamienie żywe

Wielkie, piękne, dobre dzieła powstają zawsze we współpracy człowieka z Bogiem. Pan Bóg daje nam siły, zdrowie, talenty, możliwości zarobkowania i dobre pragnienia. Gdy człowiek pójdzie za tym, co Bóg daje, to powstają wspaniałe dzieła. „Albowiem każdy dom jest przez kogoś budowany, lecz tym, który wszystko zbudował, jest Bóg” (Hbr 3:4) - stwierdza Boże Słowo. Ewangeliczni chrześcijanie nie przywiązują szczególnej wagi do budynków. Nie traktujemy ich jako sanktuaria, traktujemy je praktycznie. Nasza społeczność w Warszawie na niektóre szczególne nabożeństwa wynajmowała Filharmonię Narodową, bo była to sala odpowiednia dla naszych potrzeb. Świątynia muzyki zamieniała się wówczas w świątynię Boga. Wszędzie tam, gdzie jesteśmy zgromadzeni w imieniu Jezusa Chrystusa, tam Bóg Wszechmogący jest z nami. Budynek nie odgrywa aż tak ważnej roli, chyba że go nie mamy i nie mamy się gdzie zgromadzić. Wtedy się tułamy a to po szkołach, a to po domach kultury i innych miejscach. Społeczność w Lidzbarku wreszcie ma swoją siedzibę. Dziękujemy za to Bogu i tym wszystkim, którzy się do tego przyczynili.

Pan Jezus kiedyś przechadzał się z uczniami po Jerozolimie. Jego uczniowie pochodzili z prowincji, z Galilei. Jak przyszli do stolicy i zobaczyli piękną świątynię, nie mogli wyjść z podziwu. A Pan Jezus powiedział im, że niewiele lat minie, nawet to pokolenie nie przejdzie, a kamień na kamieniu z tej świątynie nie zostanie. I mówił tak nie dlatego, że nie lubił świątyni, bo nazywał ją domem Jego Ojca. Ale wiedział, że świątynia Boża to coś więcej niż kamienie, drewno i inne materiały. Apostoł Piotr, który uczył się u stóp Jezusa Chrystusa, napisał tak: „Jako nowo narodzone niemowlęta, zapragnijcie nie sfałszowanego duchowego mleka, abyście przez nie wzrastali ku zbawieniu, gdyżeście zakosztowali, iż dobrotliwy jest Pan. Przystąpcie do Niego, do kamienia żywego, przez ludzi wprawdzie odrzuconego, lecz przez Boga wybranego jako kosztowny. I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1 P 2:2-5).

Kościół to ludzie

Mamy, oczywiście, budynki, bo one nam pomagają funkcjonować. Ale przy takiej okazji warto przypomnieć, że Kościół to ludzie. Kościół może spotykać się w skromnym budynku albo w okazałej bazylice czy katedrze. Bo Kościół to ludzie - Boża budowla, coś, czego nie można zniszczyć. Ludzie mogą przejść przez śmierć, ale jeśli Chrystus jest ich Panem, są absolutnie niezniszczalni. Nie ma takiej siły na ziemi, która byłaby w stanie zniszczyć kogoś, kto jest naśladowcą Jezusa Chrystusa. Jedno z największych imperiów, a w swoim czasie największe imperium świata, stanęło przeciwko kilkunastu naśladowcom Jezusa Chrystusa i nie było w stanie ich powstrzymać. Ci prości Żydzi z Galilei nie byli uzbrojeni w sensie fizycznym. Wszystko, co mieli, było wewnątrz nich - przesłanie, że Jezus z Nazaretu jest Synem Bożym, który przyszedł na ziemię, umarł i zmartwychwstał dla zbawienia ludzkości.

Każdy dom przez kogoś jest budowany. Kościół także jest przez kogoś budowany i w sensie materialnym i duchowym. Apostoł Paweł tak napisał: „Albowiem współpracownikami Bożymi jesteśmy; wy rolą Bożą, budowlą Bożą jesteście” (1 Kor 3:9). Ale jeżeli dom Boży ma być domem duchowym, to nie może być wznoszony według własnych koncepcji. Niektórzy ludzie nie widzą różnicy pomiędzy Kościołem a organizacjami ludzkimi, świeckimi. Organizacje mają swoich przywódców i różne Kościoły też mają swoich przywódców. Niektóre Kościoły działają jak organizacje świeckie. Co odróżnia Kościół od organizacji ludzkich? To, że Kościół jest żywym organizmem. Kościół ma Boże pochodzenie. Pomysł jego zbudowania pochodzi od samego Boga. To Bóg Ojciec, zanim jeszcze świat powstał, miał pomysł, że powstanie wspólnota ludzka, która będzie Jego terytorium, Jego Królestwem. Pomysłodawcą Kościoła jest sam Bóg, realizatorem tego pomysłu jest Syn Boży, Jezus Chrystus, który przyszedł na ziemię i rozpoczął dzieło budowania. Pan Jezus wciąż i wciąż powtarzał, że to, co napisano, musi się zrealizować. Wypełnił proroctwa co do joty. A przed swoim odejściem powiedział uczniom, że lepiej będzie dla nich, żeby On odszedł, bo wtedy pośle Pocieszyciela – Ducha Świętego, który będzie kontynuował to dzieło, które On rozpoczął (J 16:7-16). Dzięki temu Kościół jest budowany przez wieki. Apostoł Piotr wzywa, abyśmy przystąpili do kamienia żywego, jakim jest Jezus Chrystus, i budowali się w dom duchowy. Prorok Izajasz w swojej księdze woła: „Spójrzcie na skałę, z której jesteście wyciosani” (Iz 51:1).

Trudne budowanie

Jeśli główny, najcenniejszy kamień jest żywy to i cały Kościół musi się składać z żywych kamyków. To czyni nasze życie, zwłaszcza liderów Kościoła, czymś trudnym. Gdyby tak Kościół dało się budować z cegieł, życie byłoby o wiele łatwiejsze. Wszyscy wiemy, czym różni się jakiś polny kamień od standardowej cegły. Z kamieni trudno budować, bo nie przystają do siebie. Z cegieł znacznie łatwiej to robić, bo i wymiar odpowiedni, i ścianki gładkie, i przylegają jedna do drugiej. Nawet bez zaprawy da się postawić spory mur. To niestety jest nie do zrobienia przy użyciu kamieni. A gdy to są żywe kamienie, dopiero jest kłopot. Czy jest jakiś sposób, aby z kamieni - różniących się kształtem, rozmiarem i pod wieloma innymi względami - zbudować silny mur? Trzeba je ociosywać i użyć dużo zaprawy. To jest piękny obraz budowania Kościoła.

Praca w Kościele byłaby znacznie łatwiejsza gdyby nie polegała na pracy z ludźmi. Gdyby to były książki, nie byłoby żadnych nieporozumień ani walki, tylko spokój, porządek i oczekiwanie na przeczytanie. Z ludźmi jest zupełnie inaczej. Różnimy się na tysiące sposobów: kobiety, mężczyźni, młodsi, starsi, różne charaktery i upodobania. My, starsi, wiemy jak, ale nie mamy sił. Młodzi mają siły, ale nie wiedzą jak. Różnice pokoleniowe są często bardzo trudne do pokonania. Dziś w Kościele musimy już zmagać się nie z różnicami biologicznych pokoleń ale z różnicami pokoleń kulturowych. Taka zmiana kulturowa następuje teraz miej więcej co dziesięć lat. Jak więc z tak bardzo zróżnicowanych ludzi zbudować świątynię, przynoszącą Bogu chwałę? Poprzez miłość – to jedyny sposób, jaki Pismo Święte nam podaje. Biblia mówi o wielu dobrych i pożytecznych rzeczach jednoczących ludzi, ale doskonałym spoiwem jest miłość. Mogą nas spajać podobne przekonania, zainteresowania, sport, hobby, ale nic tak nie jednoczy jak miłość. Biblia mówi, że miłość zakrywa mnóstwo grzechów.

Rozgłaszać Tego, który nas powołał

Apostoł Piotr pisze, że Jezus Chrystus jest najcenniejszym kamieniem, który stał się kamieniem węgielnym na którym możemy oprzeć całe nasze życie i ostoimy się niezależnie jaka burza nas dopadnie. Ale On stał się także kamieniem, o który wielu się potknie, który stał się skałą zgorszenia (1 P 2:8). A dalej tak pisze do wierzących: „Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty Tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości” (1 P 2:8-9). Nie chodzi o to, abyśmy - jako królewskie kapłaństwo - wywyższali się ponad innych. To Boża łaska czyni nas żywymi kamieniami. Nie możemy stać się żywymi kamieniami sami z siebie. Kiedy Duch Boży zstępuje na nas wtedy ożywamy duchowo i stajemy się żywymi kamieniami Kościoła. Apostoł swoje zachęcenie do budowania Kościoła kończy wezwaniem, abyśmy rozgłaszali wspaniałość Tego, który nas wyrwał z grzechu i powołał do swojego Królestwa.

Dołączamy do milionów ludzi wielu pokoleń, którzy zostali przez Boga powołani, uwierzyli i podążają za Chrystusem, aby budować wraz z Nim tę wielką duchową budowlę, jaką jest Kościół. I temu właśnie celowi – budowaniu duchowego Kościoła Jezusa Chrystusa – ma służyć budynek Społeczności Chrześcijańskiej w Lidzbarku, który dziś poświęcamy. Uczyńmy to wspólnie poprzez uroczyste wyznanie i modlitwę:

Panie Boże Wszechmogący, na mocy autorytetu Twojego Słowa i z natchnienia Twojego Ducha, poprzez naszą wspólną modlitwę te wszystkie zabudowania i urządzenia uroczyście poświęcamy dla Twojej chwały oraz dla potrzeb Twojego Królestwa. Niechaj służą jako świątynia do sprawowania nabożeństw, gromadzących czcicieli jedynego prawdziwego Boga.
Całe zgromadzenie: Poświęcamy.
Niechaj służy jako dom rodzinny do budowania społeczności, aby były tu pielęgnowane i rozwijane więzi członków Bożej rodziny.
Całe zgromadzenie: Poświęcamy.
Niechaj służą jako ośrodek wychowywania i edukowania wiernych, aby stawali się uczniami Chrystusa, dorastającymi do duchowej dojrzałości na wzór swojego Mistrza.
Całe zgromadzenie: Poświęcamy.
Niechaj służą jako centrum szkoleniowe do przygotowania zastępów sług Bożych, sług miłosierdzia i łaski.
Całe zgromadzenie: Poświęcamy.
A przede wszystkim niechaj służą jako baza misyjna dla świadków Ewangelii Jezusa Chrystusa.
Całe zgromadzenie: Poświęcamy.

[Skrót wystąpienia podczas uroczystości poświęcenia kaplicy SCh w Lidzbarku Welskim.