Eleanor Daniel

Przy Jego Stole - dobry smutek i pamiętanie 

Słuchałam jak psycholog mówił: "Rozwiązywanie problemu smutku wymaga, byśmy pamiętali". Wyjaśniał, że niektórzy nigdy nie mogą skutecznie uporać się ze smutkiem, ponieważ nie radzą sobie z poczuciem winy, że zawiedli osobę, którą utracili. Albo nie udaje się im zapanować nad presją dobrych i złych doświadczeń, związanych z tym, kogo stracili.

Dobry smutek nigdy nie odrzuca wspomnień; on je uwydatnia. Zdrowy smutek identyfikuje pustkę, odczuwa ból i porządkuje regularnie przywoływane wspomnienia. Te wspomnienia są czasem gorzko-słodkie – odrobina melancholii za tym, co utracone, ale też wielkie docenianie tego, co przeżyliśmy z tym, kogo już nie ma.

Gdy psycholog mówił, pomyślałam o Wieczerzy Pańskiej, o tym, jak bardzo jej potrzebujemy. Pismo Święte mówi o smutku pochodzącym od Boga, o szczerym żalu za nasze grzechy, prowadzącym nas do pokuty i zwrócenia się do Tego, kto oczyszcza nas od wszystkich naszych grzechów. Ten smutek od Boga jest też gorzko-słodki. Pamiętamy nasz bunt przeciw Bogu. Przywołujemy dobrowolną i okrutną śmierć Jezusa, ofiarę za nasze grzechy. I jesteśmy wdzięczni za to, co On dla nas uczynił.

Potrzebujemy Wieczerzy Pańskiej, bo potrzebujemy pamiętać. Stół Pański jest czasem właściwego rozpamiętywania. Bóg mnie stworzył i mnie miłuje. Bóg ubolewał nad moim buntem przeciw Niemu. "Albowiem smutek, który jest od Boga, sprawia upamiętanie ku zbawieniu i nikt go nie żałuje" – przypomina 2 List do Koryntian 7,10. Pamiętanie, że Bóg posłał swego Syna jako ofiarę, rodzi w nas zasmucenie, że Jezus zrobił z powodu mojej winy. Ale jest to też czas zdrowego rozpamiętywania, podtrzymującego nas na kolejny tydzień, byśmy żyli dla Niego i Jego się trzymali.

Przystępujemy do Wieczerzy Pańskiej, by pamiętać. Przywołujemy nasze grzechy i szczerze za nie żałujemy. Ale też pamiętamy o naszym miłującym Ojcu, który uśmierza ból, upewnia nas co do naszej pozycji w Nim i zachęca nas byśmy żyli, zawsze pamiętając Jego ofiarę za nas. 

Wieczerza Pańska to czas pamiętania!  ■

[Przedruk z ”Christian Standard”, Nov. 28, 2004]