Nina i Bronisław Hury

Spośród mnóstwa informacji z ostatnich tygodni, trzy przyciągnęły naszą uwagę. Nie są ważniejsze od innych, ale dobrze charakteryzują czasy, w jakich żyjemy.

Znęcanie się Amerykanów nad Irakijczykami w więzieniu pod Bagdadem zszokowało wszystkich na Wschodzie i Zachodzie, świat islamski i chrześcijański. Oficjalnie wszyscy byli zgodni: To z pewnością nie powinno było się zdarzyć! Jednak późniejsze doniesienia mówiły, że rozkaz takiego traktowania więźniów mógł pochodzić z bardzo wysokiego szczebla. Jaką więc wartość ma oficjalnie humanitarne podejście, przy jednoczesnym poufnym nakłanianiu do brutalności?

Taśma wideo z okrutnej egzekucji, wykonanej przez al Kaidę na 26-letnim Amerykaninie, nie wywołała już tak zgodnych komentarzy. Zszokowała jedynie Zachód. Reakcje w świecie islamskim były mniej jednoznaczne. Oficjalnie wielu Arabów potępiło ten okrutny mord, ale większość społeczności islamskiej znajdywała usprawiedliwienie. Czy odmienne traktowanie tego mordu wynika jedynie z różnic religijnych i kulturowych?

Spór o tzw. Paradę Równości, planowaną w Warszawie na 11 czerwca, wzbudził sporo emocji. Parada w oficjalnych założeniach miała upominać się o prawa mniejszości w naszym kraju. W materiałach propagandowych organizatorów tej parady można przeczytać, że homoseksualiści, wraz z członkami mniejszości religijnych i narodowych, chcą przejść Traktem Królewskim przed Sejm. Przeciwnicy zarzucali organizatorom, że w istocie nie chodzi o upominanie się o czyjekolwiek prawa, lecz o publiczne obnoszenie się z seksem i propagowanie homoseksualizmu. Organizatorzy ripostowali oskarżeniami o brak tolerancji, rasizm i faszyzm. Czy upominanie się o prawa do godnego życia nawet niewielkich i dziwacznych grup nie jest słuszne? Czy każda forma protestu jest do przyjęcia? Ewangeliczne chrześcijaństwo w naszym kraju też należy do mniejszości, ale nie po drodze nam z homoseksualistami.

Tak oto pomieszanie rzeczy słusznych i niesłusznych, prawdy i fałszu sprawia, że czujemy się skołowani i zagubieni. Niechętnie zabieramy głos, bo nie chcemy mieć z tym nic wspólnego. Ale to nie jest dobra postawa. Pan Jezus powiedział do swoich uczniów, że są solą ziemi i światłością świata (Mt 5,13-14). Choć to niepopularne i niewygodne, na ludziach wiernych Chrystusowi spoczywa obowiązek mówienia prawdy i stanowczego opowiadania się po słusznej stronie i piętnowania zła.

W tym numerze „Słowa i Życia” zamieszczamy kilka artykułów odnoszących się do aktualnych wydarzeń. Szczególnej uwadze polecamy „Na progu Eurolandu” – refleksje pastora Andrzeja Bajeńskiego w związku z naszym przystąpieniem do Unii Europejskie. „Jak było naprawdę?” Jerzego Sikory to jeszcze jeden głos w dyskusji o filmie „Pasja”. Artykuł „Czy jest nadzieja na trwały pokój” nawiązuje do sytuacji w Iraku. Wskazuje na jedyne źródło pokoju – nowe narodzenie, odnowienie serca i umysłu poprzez wiarę w Jezusa Chrystusa. To jedyna, choć pomijana, naprawdę dobra wiadomość, czytamy w tekście „Radosna wiadomość”. To jedyny sposób na rozwiązanie wielu problemów, również kwestii głodu i przeludnienia („Fatalny błąd Malthusa”). I nie chodzi o bycie religijnym, a o autentyczne osobiste poznanie  Boga („Bóg zna ludzkie serca”) To jedyny sposób na odnalezienie sensu życia, co potwierdza przykład Adama Byry („Chrześcijańska Społeczność w Sandomierzu”), Leszka Szuby („Wspominając początki i dążąc do celu”) czy Aleksandry Leszczyńskiej („Przez Boże okulary”). To pewna skała, pozwalająca przetrwać ciężkie doświadczenia, które nie omijają przecież chrześcijan („Moja batalia z huśtawką nastrojów”), zmieniająca diametralnie nasze spojrzenie na życie („Jesteś kowalem swego losu”).

Z wydarzeń kościelnych odnotowujemy otwarcie nowej kaplicy w Sandomierzu (to dobra okazja, by zaprezentować tę społeczność), wybór pastora Władysława Dwulata na  Sekretarza Generalnego Aliansu Ewangelicznego, konferencję dla kobiet Tabita 2004, oryginalny w swej formie Dzień Biblii w Grudziądzu.

<>Zachęcamy do lektury i życzymy dobrego lata. ■

<>