Z Witoldem Chrapkiem - koordynatorem krajowym Międzynarodowego Stowarzyszenia Gedeonitów w Polsce rozmawia ks. Jerzy Banak – redaktor naczelny kwartalnika „Bliżej Biblii”, wydawanego przez Kurię Biskupią Warszawsko-Praską

Ks. Jerzy Banak: Na początku prośba o trochę hi­storii. Skąd wzięli się gedeonici i kim są?

Witold Chrapek: Gedeonici to organizacja międzynarodowa, której celem jest rozpowszechnianie Pisma Świętego. Ma ona charakter międzykonfesyjny, mogą do niej należeć wyznawcy różnych wyznań chrześci­jańskich. Jej celem nie jest nawracanie ludzi do jakiegokolwiek Kościoła, ale nawracanie na chrześcijaństwo w ogóle.

Gedeonici zachęcają do bardziej gorliwego chrześci­jańskiego życia i bardziej owocnego służenia w swoich Ko­ściołach. Jednak od początku prym w tej organizacji wie­dli i dalej mają protestanci. Założyli ją dwaj komiwojaże­rowie: John H. Nicholson i Samuel E. Hollem, którzy przypadkowo - ze względu na przepełniony hotel - zosta­li w 1898 roku zakwaterowani w jednym pokoju w Wisconsin (USA). Nagle odkryli, że łączy ich miłość do Bi­blii. Postanowili więc z natchnienia Ducha Świętego za­łożyć organizację podróżujących chrześcijan. Po wspólnej modlitwie wybrali za nazwę dla swej organizacji imię starotestamentalnego Gedeona z Księgi Sędziów. Systema­tyczne i planowe rozprowadzanie Biblii rozpoczęli gede­onici w 1908 roku. Ich pierwsze zamówienie opiewało na dwadzieścia pięć egzemplarzy dostarczonych do hotelu w Montanie. Taki był początek.

Dlaczego za patrona wybrano właśnie Gedeona?

Ten bohater ST przy pomocy niewielkiej garstki bojowników pokonał siły nieprzyjacielskie. Gedeonici poprzez siew Słowa Bożego pragną też pokonywać wielkie siły ciągle odradzającego się zła. Biblijny Gedeon był człowiekiem bezgranicznie od­danym Bogu, gotowym na wszystko, czego Bóg od niego zażąda. Wyróżniały go takie cnoty, jak wiara, posłuszeń­stwo i pokora. Twórcy Stowarzyszenia pragnęli, by gede­onici w życiu i postępowaniu odzwierciedlali odwagę i przykład tego biblijnego męża.

Dodam jeszcze, bo tego nie powiedziałem, że ścisłą da­tą powstania Międzynarodowego Stowarzyszenia Gedeonitów (MSG) jest dzień l lipca 1899 r., kiedy to w Janesville (również USA) wspomnia­ni wyżej John H. Nicholson i Samuel E. Hollem oraz Will J. Knights powołali je do życia.

Ze względu na darmową dystrybucję Biblii niektórzy łączą was ze świadkami Jehowy.

To błąd. Nie mieliśmy i nie mamy nic wspólnego z tą sektą. Gedeonici to Stowarzysze­nie jak najbardziej ekumeniczne, uznane przez wszystkie chrześcijańskie Kościoły. Chcemy propagować tylko i wyłącznie Pismo Święte, a nie nabijać statystyki jakiegokolwiek z Kościołów. Ludziom należącym do Związ­ku Gedeonitów podczas rozdawania Biblii nie wolno mó­wić o swojej przynależności kościelnej. Nie czerpią ze swojej działalności żadnych korzyści materialnych. Co więcej, oni jeszcze ponoszą koszt składki w wysokości 40 zł rocznie. Reprezentujemy różne wyznania chrześcijańskie. W związku z tym, że Stowarzyszenie skupia ludzi różnych Kościołów, na naszych spotkaniach i konwencjach zabra­nia się dyskutować o sprawach doktrynalnych i wykony­wania pewnych praktyk, co do których chrześcijanie róż­nych wyznań mają inne opinie. Należy się koncentrować na mocy Słowa Bożego i pozyskiwaniu zgubionych lu­dzi dla Chrystusa, to jest główne zadanie. Ale każdy gedeonita posiada prawo do własnego przekonania co do spraw doktrynalnych i praktyk.

Czy są wśród gedeonitów katolicy?

Niestety, nie. Konstytucja MSG przewi­duje członkostwo tylko dla osób z wyznań protestanckich: „Członkami Stowarzyszenia mogą być osoby, które wie­rzą w Jezusa Chrystusa, jako odwiecznego Syna Boże­go, przyjęły Go jako swego osobistego Zbawiciela, usi­łują naśladować Go w swym codziennym życiu i są czynnymi członkami protestanckiego lub ewangeliczne­go Kościoła, kongregacji lub zboru". Artykuł 2 Konsty­tucji głosi, że „celem gedeonitów jest pozyskiwanie lu­dzi dla Jezusa Chrystusa jako Pana".

Jak dzisiaj wygląda działalność MSG?

Początkowo w egzemplarze Biblii zaopa­trywano tylko recepcje hotelowe, a następnie - w miarę jak działalność tę zaczęły wspierać róż­ne Kościoły - Biblia była umieszczana we wszystkich po­kojach hotelowych. Dalszym krokiem było objęcie tą działalnością szpitali, a następnie zaczęto rozprowa­dzać kieszonkowe egzemplarze Nowego Testamentu wśród młodzieży szkolnej i akademickiej oraz wśród żołnierzy i więźniów. Dzisiaj nasze Biblie trafiają też do jednostek wojsko­wych, a także do samolotów, okrętów i pociągów.

MSG prowadzi swą działalność w 177 krajach (stan na 9 maja 2003) na wszystkich kontynentach i od początku swej działalności do końca 2002 roku roz­prowadziło dużo ponad miliard egzemplarzy Pisma Świętego. Praca gedeonitów wspierana jest przez mo­dlitwy i dobrowolne ofiary chrześcijan, którym zależy na rozpowszechnieniu Biblii.

A od kiedy działacie w Polsce?

W Polsce MSG działa praktycznie od roku 1990 i na dzień dzisiejszy posiada 39 oddziałów terenowych zwanych obozami, naj­częściej w większych miastach, chociaż nie jest to regu­łą. Na przestrzeni trzynastu lat naszej działalności - po­mimo przeciwności i trudności - zdołaliśmy rozprowa­dzić ponad 3 mln egzemplarzy Nowego Testamentu.

Czy każdy może być gedeonitą?

Konstytucja MSG przewiduje członkostwo tylko mężczyzn i to wyłącznie świeckich. Kobiety (tylko żony gedeonitów) pełnią rolę pomocniczą w realizacji celów Stowarzysze­nia, przygotowują spotkania, uczestniczą w modlitwach i zebraniach. Aby w danej miejscowości mógł powstać obóz gedeonitów, potrzeba minimum sześciu męż­czyzn, którzy spełniają pewne wymagania zawodowe (własna działalność gospodarcza, stanowisko kierowni­cze lub wolny zawód) oraz - jak już wspomniałem – są aktywnymi członkami lokalnych ewangelikalnych lub protestanckich Kościołów czy zborów. Muszą to być jed­nak wyznania, które uznają Jezusa za prawdziwego Bo­ga, a Biblię za jedyną podstawę swojej wiary. Trzeba też wierzyć w życie pozagrobowe i w piekło.

Mężczyźni, tworzący obóz gedeonitów, muszą repre­zentować przynajmniej dwie różne denominacje chrze­ścijańskie i muszą być rekomendowani przez swoich pa­storów. Obóz spotyka się raz w miesiącu, aby omawiać swoje plany i cele, dzielić się świadectwami etc., a raz w tygodniu na modlitwę, która jest kręgosłupem każ­dej służby chrześcijańskiej. Każdy obóz wybiera ze swe­go grona władze: prezydenta, kapelana, skarbnika, ma­gazynierów.

Pomimo swojej trzynastoletniej działalności w Polsce MSG nie jest szerzej znane społe­czeństwu. Dlaczego?

Być może dlatego, że nasza służba często spotyka się z rezerwą, by nie powiedzieć z nieufnością i sprzeciwem. Jednym z argumentów w takich przypad­kach jest brak katolickiego imprimatur na rozprowa­dzanych przez nas egzemplarzach NT. W Kościele Ka­tolickim bowiem Pismo Święte musi być opatrzone ze­zwoleniem biskupa na jego druk i rozpowszechnianie. Nie pomaga też wyjaśnianie, że rozprowadzany przez nas tekst to znany w Polsce od 1966 roku przekład z ję­zyka oryginalnego, dokonany przez Towarzystwo Biblijne w Polsce i popularny we wszystkich Kościołach chrze­ścijańskich. Prawda jest taka, że wielu księży nie zna - bo nie musi znać - tego protestanckiego tłumaczenia, a ponieważ nie zna, odnosi się do niego nieufnie i po­dejrzliwie. Inni znają, a mimo to nie polecają tego wydania swoim wiernym, bo za przeszkodę uznają brak wyjaśnień i komentarzy.

Bywa chyba jednak i tak, ze spotykacie się ze zrozumieniem i wdzięcznością?

O, tak. Np. gedeonici w Trójmieście po rozmowie z ks. arcybiskupem Tadeuszem Gocłowskim uzyskali jego aprobatę i przychylność, co owocuje tym, że nie spotykają większych przeszkód w wypełnianiu swojej misji. W Malborku miejscowy ksiądz prałat Jan Żołnierkiewicz publicznie chwali gedeonitów za ich działalność i pomaga, gdy są trudno­ści. Zacytuję jego słowa: „Gedeonici tylko rozprowadza­ją Pismo Święte. Robią to bez nauczania i komentarza. Ich działalność postrzegam bardzo korzystnie i uwa­żam, że to jest dobre" (Gazeta Malborska 17/508 z dnia 26.04.2001 r.).

Czy ma Pan jakiś przykład wpływu Słowa Bożego na odmianę ludzkiego życia w związku z posługą gedeonitów?

Sam Ksiądz zna ich wiele, ale dziś wspomnę o jednym. Parę miesięcy temu, zupełnie niespodziewa­nie, miałem okazję słyszeć świadectwo człowieka zaan­gażowanego obecnie w służbę Społeczności Ewangeli­zacji Dzieci (CEF) w Dęblinie. Robert odsiadywał kil­kuletni wyrok w więzieniu w Lublinie za nieumyślne spowodowanie śmierci przyjaciela. Odbywały się tam spotkania biblijne dla więźniów i dążeniem Rober­ta, który był człowiekiem bardzo konfliktowym, było rozbicie i wprowadzenie zamieszania na tych spotka­niach poprzez zadawanie prowadzącym kłopotliwych i trudnych py­tań. Sęk w tym, że Robert nie znał Biblii i wiedział, że trudno mu będzie sformułować takie py­tania. W tym właśnie czasie gedeonici z Lublina prze­prowadzili dystrybucję w jego więzieniu i w ręce Roberta dostał się Nowy Testament - mała niebieska książeczka, któ­rą zaczął zgłębiać. Słowo Boże przez działanie Ducha Świętego spełniło pomyślnie swoje posłannictwo w du­szy Roberta, który otworzył swoje serce dla Pana Jezu­sa i wyznał Mu swoje grzechy. Zaczął uczęszczać na spo­tkania biblijne, aby lepiej poznać swojego Zbawiciela i ugruntować się w wierze.

Jego zmienione życie i zachowanie zwróciły uwagę władz więziennych, w wyniku czego Robertowi darowa­na została połowa kary. Mógł wyjść wcześniej z więzie­nia i zacząć spłacać dług wobec swojego Pana. Być mo­że Robert był jedynym więźniem, który nawrócił się w tamtym więzieniu dlatego, że ktoś zadał sobie trud, aby podarować mu Nowy Testament. Ale czy nie warto kontynuować tej służby właśnie dla takich odosobnionych przypad­ków? Zresztą dopiero wieczność pokaże, jaki plon ze­brany został dla Bożego Królestwa z wiernej i wytrwa­łej służby gedeonitów.

Życzę, by plon ten był stokrotny, by żaden z podarowanych egzemplarzy Nowego Testamentu nie leżał - jak mówił Luter - „pod ławą". Musimy jed­nak ciągle pamiętać, że od posiadania Słowa Bożego do życia nim droga daleka.

Naszym gorącym pragnieniem jest, jak ujął to malborski gedeonita Edward Krajewski, aby Biblia była z uwagą czytana, jako przesłanie Boga dla każdego czło­wieka. Aby nie pokrywała się kurzem na półkach w do­mach i była szanowana, ponieważ jest żywym listem od Boga danym każdemu człowiekowi indywidualnie.

Niech Bóg błogosławi Was i Waszą posługę. Dzięku­ję za rozmowę. ■.

Przedruk z katolickiego kwartalnika „Bliżej Biblii” nr 6 (2/2003) za zgodą redakcji (tytuł oryginalny:  „Warto rozsiewać ziarno Bożego Słowa”). http://www.blizejbiblii.pl